Dag 23

Maandag wasdag, maar voor mij alleen de onderbroek vandaag.
Ben om half acht vertrokken en om zes uur vanavond gearriveerd. Wel op een hele mooie plek voor pelerines in la Souterraine.

Vanaf nu is er geen enkele weg meer gewoon vlak hier in Frankrijk, alleen nog maar heuvels en dalen. Soms hele flinke. Zoals de eerste etappe naar Crozant, een prachtig plaatsje, je raadt het al, op een berg. Maar eerst ga je naar een diep dal waar de rivier loopt, de Sedelle. Ook voor voetgangers haarspeldbochten. En dan steil omhoog het dorp in.

Waar gelukkig een kop koffie te krijgen was, maar boulangerie en epicerie op maandag dicht.
Verder door de vallei van Sedelle. Zo mooi dat het menig schilder heeft geïnspireerd om dit vast te leggen op doek. Eigenlijk lukt dat die schilders net zo min als wij die er foto's van nemen. Waarom willen we toch altijd alles delen en lijkt het niet genoeg om er gewoon zelf van te genieten?

Tijdens de koffie een berichtje naar Marcel gestuurd, hij is jarig vandaag. Marcel was voor vijf jaar mijn levensgezel. Ik denk dat we elkaar hebben geholpen uit een hele moeilijke periode in ons leven. Marcel heeft zijn stinkende best gedaan voor mij en de kinderen. Maar wat waren we verschillend. Dus zijn we ieder voor zich weer verder gegaan met ons leven.

Gisteravond een beetje muziek geluisterd. En door het nummer "love of my life" van Queen moest ik vandaag aan Jaap denken.

Ik heb vandaag een stuk voor jou gelopen Jaap. Ik heb hem een paar jaar geleden leren kennen, toen hij net de liefde van zijn leven, Sacha, had leren kennen. Beiden hadden ze al twee kinderen, en samen kregen ze al snel Linze erbij.
Jaap kreeg longkanker. Na een operatie leek het beter te gaan, maar het kwam terug. En hoe....
Ik heb Jaap niet eens zo vaak ontmoet, maar hij was een stil water, een integer lief mens. De laatste keer dat ik hem zag was ik op de fiets onderweg van Roosendaal naar Tilburg. Ik ging even langs Jaap. Hij kon niets meer met zijn lichaam, alleen zijn ogen keken en hij kon letters spellen. Hij spelde met veel moeite dat ik bijzonder was, en dat voelt heel bijzonder dat hij dat op dat moment de moeite vond om te zeggen. Ik heb Jaap meegemaakt bij zijn trouwdag in de kerk van Breda, en bij zijn begrafenis met de kist op de bakfiets en wij op de fiets erachteraan. Als er een mens bijzonder was, was jij het Jaap. Jammer dat je leven zo kort was.

Verder gelopen, en op een bankje zit Ad. Samen koffie, alweer.
En samen verder gelopen. Zo gaat dat met de camino, je wordt uit je gedachten gehaald en gaat verder. Ad was huisarts in Weert. Is nu 69 en wilde al jaren gaan lopen naar Santiago. Had steeds geen tijd, een operatie kwam ertussen. Maar nu is ie dan onderweg, wel met bètablokkers die hij moet innemen voor z'n hart. Dus bij iedere helling moet hij steeds stoppen omdat z'n hart niet sneller wil kloppen, terwijl dat voor deze inspanning wel nodig is. Hij is aangenaam gezelschap, ik vind het niks erg om de laatste tien kilometers rustig af te leggen samen met hem.

Laat aangekomen dus. Met de voeten in een teil water. Gister heb ik stekende pijn gehad in mijn rechter hiel, ik moest er 's nachts paracetamol voor nemen. Dus nu even goed verzorgen.

Vanavond lekker gegeten. Gekookt door de eigenaresse van de herberg. Met een flinke groep, zeven Fransen en een Canadees. Tijdens het eten door de canadees zo sufgeluld dat het me echt ging irriteren. Ik hou er niet van als mensen zo het gesprek aan tafel domineren. Dus ze zijn nog steeds bezig, maar ik doe lekker even niet meer mee.

Ben moe en heb behoefte aan iemand die niet zoveel zegt, een paar armen om me heen. 't Zullen die van mezelf worden. En dan weer zo'n mooi muziekje; "embrace me" van Bløf (omhels me dan, je weet dat ik niet zonder kan...)
Trusten