Dag 29

Sorry dat het feuilleton er even uit lag, was het net zo spannend.
Maar na een bij elkaar verzameld maaltje zijn Jean-Claude, Ad en ik ieder in een eigen bed gedoken.
Philippe en Nicole, stel of geen stel, maar wel amour, vonden het geen opoffering om samen te slapen. Het was erg geïmproviseerd gezellig.
De volgende ochtend Jean-Claude in langzaam tempo vanwege een branderige pees in z'n bovenbeen. M'n rekverband aan Philippe gegeven voor z'n onderbeen. Nicole wat beroerd van haar maag.

Ad en ik zijn samen op stap gegaan, 30 km naar la Coquille. Op het gemak vanwege de hartpillen. Niks erg, ook dan kom je ver. En ik vind een dagje rustig aan met zelfs koffiestops op zondag wel lekker.

Even wat meer over Ad(riaan), al moet ik wel oppassen, want hij kan meelezen. Een zoals ik al had gezegd gepensioneerde huisarts met een praktijk in Weert van wel 3000 patiënten. Zoals een huisarts vroeger was, veel persoonlijk contact, zelf de bevallingen doen etc. Een rijk studentenleven achter zich, jarenlang als de beste gehockeyd, al jaren bij de Lions, af en toe een balletje slaan op de golfbaan....
In het dagelijks leven hadden wij nooit op wat voor manier dan ook maar contact gehad. Maar hier is alles anders. Je gaat door de cliche's heen, de vooroordelen die ook mij zeker niet vreemd zijn laat je los en je leert al wandelend dat je het samen goed kan vinden. Dat er veel gespreksstof is, van klassieke muziek tot de Engelse invloeden in dit deel van Frankrijk, en je deelt de pijntjes en moeite en mooie dingen van de tocht.

Het is een bewolkte dag met in het begin regen. Ik ga met de blote kont in de brandnetels zitten. En eind van de dag komt er een steekbeest onder mijn pet en steekt onder mijn oog. Au!
Gelukkig kan dokter Ad de angel eruit halen.

Tegen zevenen komen we vermoeid aan bij de refuge. En hoe heerlijk, daar is Dominique, de hospitalier uit Wallonie.

Hij is de rust zelve, lekker eten aan het maken, en we kunnen onderuit aan tafel. En wie zit daar ook? Gerard, de eenentachtigjarige Fransoos, helemaal blij om ons weer te zien. En wij hem.

We hebben een supergezellige avond gehad. Gerard is een bijzondere man, oud marinier, die na de oorlog in de
Noordzee nog nazimijnen heeft geruimd. Is werkelijk heel de wereld over geweest. Voor z'n werk, maar ook na zijn pensionering en scheiding, vrije vogel als ie is. Hij heeft een zoon, een goed contact met z'n ex en veel "copines" waar ie contact mee heeft. Hij kan zo genieten van alles, zoals de Machupichu in Peru, de maan en sterrenhemel boven de woestijn, van mooie architectuur raakt ie geëmotioneerd. Het gesprek ging van de Jezuiten tot de oudste menselijke resten ooit gevonden.

Je kunt je voorstellen, ik voel me soms wel een Koosje in het gezelschap, maar ik vind het leuk...
Dominique vertaalt af en toe wat. En hij vertelt over zichzelf en zijn werk in de danswereld. Hij wilde daar eens een poos helemaal uit. Vandaar zijn eigen tocht vorig jaar naar Santiago en nu hospitalier, wat altijd vrijwilligerswerk is.

De volgende ochtend laat ik al het manvolk weer achter me en ga ik 31 km lopen. Twaalf verder dan de mannen. En zo ga ik alle nieuwe kennis eens even laten bezinken. En straks Schubert, kwintet in C, eens opzoeken.

Tot morgen.