Dag 31
Door: Jeannette
Blijf op de hoogte en volg Jeannette
28 April 2015 | Frankrijk, Périgueux
Vanmorgen tegen half negen vertrokken uit Negrondes, ik word een beetje lui geloof ik. Nog een lekker ontbijtje bij m'n gastheer en -vrouw (zie foto), hele hartelijke mensen. Hij architect en zijn eigen paleisje gebouwd, zij kan heel lekker koken. Toch coquilles gegeten uit een st. Jacques schelp.
Het is lekker weer, zon en wolken, niet te warm. Na vijf kilometer in Sorges de eerste en laatste koffie, want daarna is er niets meer tot Perigueux. Onder de koffie Ben uitgebreid gesproken, net of we samen koffie drinken. Het is bij vlagen niet makkelijk alleen thuis en dan is er weleens een baaldag. Is er ook nog weer een konijn dood....maar er zijn ook plannen voor een boomhut.
Ik voel ook het gemis en kan tranen in m'n ogen krijgen als ik denk aan een knuffel van Ben. Maar ik heb iedere dag een doel, ik reis een beetje in m'n hoofd en heb nu ook genoeg aan het feit dat Ben er thuis is.
Sorges is trouwens een mooi plaatsje met een mooie gerestaureerde kerk met een kruisweg in brons. Heel mooi. En de zwarte truffel is er beroemd, maar die heb ik gezien noch geproefd.
Heerlijk gelopen vandaag. Bijna helemaal door bossen en velden, geluiden van de koekoek en salamandertjes in het gras. En voor het eerst krekels (hoe bijzonder:), wat me doet denken aan een vakantie bij Rome. Bloedverzengend heet, frambozen en krekels, dat is wat mij en ik denk meerderen bijgebleven is. En Rome natuurlijk.
Tijd genoeg vandaag voor mijn derde decennium.
Dat was er een van veel verandering. De verpleegstersopleiding afgerond, als hypochonder eruit gekomen. Als eenentwintigjarig meisje getrouwd, zwaluwen op de trouwkaart (ik zag er net een vliegen) en er een mooie dag van gemaakt. Ze zeggen altijd de mooiste van je leven, maar daar denk ik anders over. Het was helemaal goed, we waren mooi (denk ik) en het was de start van een ander leven. Verhuisd naar Gouda en veel heimwee gehad naar het Zeeuwse. Maar ook genoten van het nieuwe leven wat we aan het opbouwen waren.
Rakker, de hond kwam erbij. En al snel was ik zwanger, heel natuurlijk. Ik werkte niet, en ik genoot ervan.
Zolang je kindje niet geboren is, zijn er niet veel zorgen. Maar daarna besef ik nu dat het grote loslaten al vroeg begint. Ik had het rare idee lang in m'n hoofd, als ik hem (Thijs dus) maar een jaar zie worden (hypochonder in kwadraat). Snel wilden we (of ik misschien vooral) een tweede. Het leek wel of ik haast had met het leven.
En de tweede kwam, en de derde, en de vierde. In tien jaar tijd. Ik vond het heerlijk, de zwangerschappen, eeuwig een kind op de heup, het leven in huis. Ik hield (hou) zielsveel van die kinders en het leven wat daarbij hoorde. Vast terugkerende vakanties met familie, het gaan van peuter- naar kleuter- naar lagere school. Het liep lekker, al denk ik dat ik erg naar binnen, het gezin gericht was. En minder als man en vrouw naar mekaar. Achteraf kijk ik daar toch kritisch naar. Hoe kun je dat nou zo laten liggen....
Maar het liep zo, we waren tevreden, gelukkig. En ik was ook zo vrij als een vogeltje zonder werk. En het ging allemaal, ook van 1 salaris. Ondertussen naar Roosendaal verhuisd, daar onze plek gevonden. Ja, wat wil een mens nog meer....
Helemaal niks dus. Ik vond het prima (kan natuurlijk alleen voor mezelf "schrijven") en voelde me rijk. En het waren echt geen engeltjes hoor, die kinderen van me.
Als ik me in die periode zou moeten omschrijven was ik vooral de moeder van...dat was wie ik was. En ik vond het best.
Hier houdt het even op. Ik ga niet allerlei details uit het leven van toen omschrijven. Ik ben alleen wel benieuwd wat je als kinderen van zo'n periode bij blijft. Meestal niet de dingen die je als ouder zou verwachten. (Ik lees het misschien binnenkort, of juist niet als jullie kinderen denken dat ik alles zomaar in de blog gooi).
En als ik hier dan zo loop en deze periode met zoveel plezier terugdenk, dan moet ik denken aan wat ik laatst op tv zag. Een vogel waarvan de jongen van een rots moesten springen om verder te gaan met leven. Er sloegen er altijd wel een paar te pletter. Zo voelt het voor mij soms ook, minder dramatisch dan. Ik wil en kan volgens mij gewoon vertrouwen hebben in de kinderen. Het lukt ze prima om te leven zonder mijn wakend oog.
Nou ja, snappen jullie nog een beetje hoe het gaat, zo'n dag? Ondertussen heb ik dus genoten van de omgeving, gezellig alleen gepicknickt en m'n tas opnieuw ingepakt, aan het eind zoals altijd gedacht wanneer ben ik er nou....
En dan kom je in de grote stad Perigueux. Prachtig oud centrum. Walhalla voor iedere vrouw die van leuke winkeltjes houdt, veeeel terrasjes, veel oudheid en kerken. Een stad om nog eens op te zoeken. Bij de post een pakketje naar huis gestuurd met spullen die ik hoop niet meer nodig te hebben.
En uiteindelijk in de refuge waar ik nu zit in een stille keuken. Straks een bakje noedels en de dag is ver om. Ik vond het weer boeiend met mezelf. En met de bonjourende mensen, beetje contact met het thuisfront en een lieve mail van Rachel. Die omschrijft dat het best moeilijk te vatten is hoe ik nu leef, terwijl zij gewoon aan het werk is. Maar dat het voor mij een goeie "trip" is, hoe je 't ook bedoelt Rachel.
Bonne nuit allemaal
Het is lekker weer, zon en wolken, niet te warm. Na vijf kilometer in Sorges de eerste en laatste koffie, want daarna is er niets meer tot Perigueux. Onder de koffie Ben uitgebreid gesproken, net of we samen koffie drinken. Het is bij vlagen niet makkelijk alleen thuis en dan is er weleens een baaldag. Is er ook nog weer een konijn dood....maar er zijn ook plannen voor een boomhut.
Ik voel ook het gemis en kan tranen in m'n ogen krijgen als ik denk aan een knuffel van Ben. Maar ik heb iedere dag een doel, ik reis een beetje in m'n hoofd en heb nu ook genoeg aan het feit dat Ben er thuis is.
Sorges is trouwens een mooi plaatsje met een mooie gerestaureerde kerk met een kruisweg in brons. Heel mooi. En de zwarte truffel is er beroemd, maar die heb ik gezien noch geproefd.
Heerlijk gelopen vandaag. Bijna helemaal door bossen en velden, geluiden van de koekoek en salamandertjes in het gras. En voor het eerst krekels (hoe bijzonder:), wat me doet denken aan een vakantie bij Rome. Bloedverzengend heet, frambozen en krekels, dat is wat mij en ik denk meerderen bijgebleven is. En Rome natuurlijk.
Tijd genoeg vandaag voor mijn derde decennium.
Dat was er een van veel verandering. De verpleegstersopleiding afgerond, als hypochonder eruit gekomen. Als eenentwintigjarig meisje getrouwd, zwaluwen op de trouwkaart (ik zag er net een vliegen) en er een mooie dag van gemaakt. Ze zeggen altijd de mooiste van je leven, maar daar denk ik anders over. Het was helemaal goed, we waren mooi (denk ik) en het was de start van een ander leven. Verhuisd naar Gouda en veel heimwee gehad naar het Zeeuwse. Maar ook genoten van het nieuwe leven wat we aan het opbouwen waren.
Rakker, de hond kwam erbij. En al snel was ik zwanger, heel natuurlijk. Ik werkte niet, en ik genoot ervan.
Zolang je kindje niet geboren is, zijn er niet veel zorgen. Maar daarna besef ik nu dat het grote loslaten al vroeg begint. Ik had het rare idee lang in m'n hoofd, als ik hem (Thijs dus) maar een jaar zie worden (hypochonder in kwadraat). Snel wilden we (of ik misschien vooral) een tweede. Het leek wel of ik haast had met het leven.
En de tweede kwam, en de derde, en de vierde. In tien jaar tijd. Ik vond het heerlijk, de zwangerschappen, eeuwig een kind op de heup, het leven in huis. Ik hield (hou) zielsveel van die kinders en het leven wat daarbij hoorde. Vast terugkerende vakanties met familie, het gaan van peuter- naar kleuter- naar lagere school. Het liep lekker, al denk ik dat ik erg naar binnen, het gezin gericht was. En minder als man en vrouw naar mekaar. Achteraf kijk ik daar toch kritisch naar. Hoe kun je dat nou zo laten liggen....
Maar het liep zo, we waren tevreden, gelukkig. En ik was ook zo vrij als een vogeltje zonder werk. En het ging allemaal, ook van 1 salaris. Ondertussen naar Roosendaal verhuisd, daar onze plek gevonden. Ja, wat wil een mens nog meer....
Helemaal niks dus. Ik vond het prima (kan natuurlijk alleen voor mezelf "schrijven") en voelde me rijk. En het waren echt geen engeltjes hoor, die kinderen van me.
Als ik me in die periode zou moeten omschrijven was ik vooral de moeder van...dat was wie ik was. En ik vond het best.
Hier houdt het even op. Ik ga niet allerlei details uit het leven van toen omschrijven. Ik ben alleen wel benieuwd wat je als kinderen van zo'n periode bij blijft. Meestal niet de dingen die je als ouder zou verwachten. (Ik lees het misschien binnenkort, of juist niet als jullie kinderen denken dat ik alles zomaar in de blog gooi).
En als ik hier dan zo loop en deze periode met zoveel plezier terugdenk, dan moet ik denken aan wat ik laatst op tv zag. Een vogel waarvan de jongen van een rots moesten springen om verder te gaan met leven. Er sloegen er altijd wel een paar te pletter. Zo voelt het voor mij soms ook, minder dramatisch dan. Ik wil en kan volgens mij gewoon vertrouwen hebben in de kinderen. Het lukt ze prima om te leven zonder mijn wakend oog.
Nou ja, snappen jullie nog een beetje hoe het gaat, zo'n dag? Ondertussen heb ik dus genoten van de omgeving, gezellig alleen gepicknickt en m'n tas opnieuw ingepakt, aan het eind zoals altijd gedacht wanneer ben ik er nou....
En dan kom je in de grote stad Perigueux. Prachtig oud centrum. Walhalla voor iedere vrouw die van leuke winkeltjes houdt, veeeel terrasjes, veel oudheid en kerken. Een stad om nog eens op te zoeken. Bij de post een pakketje naar huis gestuurd met spullen die ik hoop niet meer nodig te hebben.
En uiteindelijk in de refuge waar ik nu zit in een stille keuken. Straks een bakje noedels en de dag is ver om. Ik vond het weer boeiend met mezelf. En met de bonjourende mensen, beetje contact met het thuisfront en een lieve mail van Rachel. Die omschrijft dat het best moeilijk te vatten is hoe ik nu leef, terwijl zij gewoon aan het werk is. Maar dat het voor mij een goeie "trip" is, hoe je 't ook bedoelt Rachel.
Bonne nuit allemaal
-
28 April 2015 - 21:15
Mar:
nou net, rachel omschrijft precies wat ik net naar je mailde, dat niet te bevatten leven van jou op dit moment, ook toevallig. een zeer lange onoverzichtelijke mail trouwens, voor als 't es saai is op je kamertje,
bonne nuit pour toi aussi xxx -
28 April 2015 - 21:16
Briëlle En Dirk:
Ha Jeanette,
Elke avond, zo rond het avondeten, zeggen we tegen elkaar: zou Jeanette al geschreven hebben?
Het is echt genieten om te lezen en een klein beetje mee te ervaren hoe je pelgrimstocht verloopt... En al die naar binnen gekeerde momenten...je leeft je leven zo nog een keer, mooi hoor.
Tot morgen maar weer en slaap lekker.
Een (digitale) knuffel van ons.
Dirk&Briëlle -
28 April 2015 - 21:57
Jeannette Koeman:
Ik ga niet reageren op m'n eigen blog. Maar als ik iemand wil terugmailen lukt dat om een of andere reden niet. Dus bij deze bedankt voor reacties en leesvoer. En als ik dit apparaat minder beu ben ga ik weer wel reageren. Groetjes.. -
29 April 2015 - 09:43
Lia Den Ouden:
Lieve Jeannette,het is niet alleen een lange tocht. Je pelgrimeert naar binnen. Mooi,misschien kom je tot ontdekking dat het je het zo slecht allemaal nog niet gedaan hebt.Dank voor je mooie verhalen,het zet mij ook tot nadenken.
Liefs Lia xxx -
29 April 2015 - 16:11
Carla Van Meer:
Lieve Jeannette, Super . Met veel plezier lees ik je verhalen, je bent bezig aan een echte pelgrimstocht .
Zo te lezen voldoet het echt aan je verwachtingen.
En elke dag weer die schoenen aan en rugzak op .......knap hoor.
Het leven is een boek
wanneer je niet reist of onderweg bent , lees je slechts één bladzijde......
Veel lieve groeten van je collega Carla.
-
29 April 2015 - 19:25
Dannis:
Hoi, fijn om te horen dat het goed met je gaat.
Het kasteel is echt fantastisch. Er is geen eten dus dat moet je zelf kopen in het stadje ervoor.
Nog de Fransman met klein baardje gezien die jou ook heeft gesproken. Kwam rechtstreeks uit Périgueux, 55 km. Wij vonden 45 ver. ( jij tenminste) -
30 April 2015 - 09:01
Anita:
noem het maar lui.....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
