Dag 37 4 mei

Zondagavond was een stille avond in de molen. De twee anderen, Fransen, zijn erg op elkaar gericht, gaan vroeg naar bed en zijn stil. Ik krijg de keus uit nog niet bezette bedden. Er wordt me gewezen op de prijsjes van het eten, heb ik dat wel gezien ( ja, en betaald ook). En m'n was drupt op de houten vloer en dat is niet goed. Klinkt gezellig he. Ik erger me een beetje aan haar, iedere pelgrim is volgens mij zelf verantwoordelijk voor wat hij doet en het voelt betuttelend. Als ik ergens een hekel aan heb...
Hij is aardig. Op een of andere manier voel ik me meer thuis als half-jongetje tussen de mannen, dan als vrouw tussen de vrouwen.

Na Reole de brug overgestoken over de Garonne, die door meneer Eiffel is ontworpen. Kun je het zien?
In de avond een blikje vis en restanten uit m'n tas gegeten. Ik vind dat alles een beetje stinkt, maar m'n wasje wil niet drogen en de schoenen zijn ook klammig. Ik hoop een keer op een adres met wasmachine. Toch na een douche weer fris en fruitig.

Brielle belt even in de stilte van de avond. Gezellig.

Ben had ik in de middag al gesproken en ik doe nog even een berichtje. Ik zou graag even naast hem op de bank zitten met de zwangere Juul op schoot. Tuurlijk is het een vreemd leven. Nog lang niet klaar en nog lang niet beu. Maar soms wel erg solo, ondanks de contacten. En ik wil onze jonge poesjes ook zien.

Ik begin de dag rustig met de molen even helemaal voor mezelf. Ik pak alles weer in, ook de natte was die ik deels weer aan trek. Het is buiten bewolkt, warm, vochtig, zwaar. Alles is binnen de kortste keren nat.
Ik loop nu door de Bourgogne, te zien aan de wijnhuizen. Het is vlakker dan voorheen, beetje als de polder.

In een dorpje is zowaar een winkeltje open, dus even proviand ingeslagen en een aardbeiengebakje. Al lopend eet ik het op. Komt de jongen uit de winkel me rennend achterna, ik ben een loopstok vergeten. Ik zit trouwens ook op de verkeerde route kom ik achter. Het proces van verwarring en vergeten staat niet stil.

Verder in een ander dorp buiten bij een oud dametje op het terras gezeten, geen café open. Ze bereidt me alvast voor op het chateau en de contessa waar ik naar toe ga.

Eerst kom ik onderweg nog loslopende honden tegen, voor het eerst. Normaal zitten ze altijd achter een hek. Twee herders komen niet al te vriendelijk op me af. Ik sta stil, doe niet stoer maar ben echt niet bang, en ze worden geroepen door hun baas. Beetje zigeunertype met nog meer honden. Of ze niet gebeten hebben? Nee, doen ze dat gewoonlijk dan? Ja, soms wel. Sorry. ( hier zou jij zo niet blij van worden, Brielle)
Op de foto staan trouwens twee andere loslopende honden.

Ik loop door en heb even een labiele oprisping. Moet even janken om Aik, onze Mechelse herder van een jaar, die we een jaar geleden weg hebben moeten doen omdat hij beet. Hij dacht gewoon dat hij deed wat ie moest doen, het waken zat hem in het bloed. Maar ik was gek op die hond.

Even wat anders, m'n schoenen zijn versleten. Het profiel bij neus en hakken is finaal weg. Dus contact gehad met Bart van the world of walking in Made en hij gaat dezelfde schoenen opsturen. Service he...
Kan ik toch door naar Santiago.
Gek genoeg zie je hier nergens winkels met goeie wandelschoenen.

Als ik aankom in Brouqueyran zie ik een Jacobsschelp bij de oprijlaan van het kasteel. Weer zo'n oprisping, kan wel janken. Goed dat er een rustdag aan komt (of/en een pil).
Het is een grandioos chateau. Niet normaal om in zoiets te wonen. Zoveel spullen, oude schilderijen (van een leerling van Ruebens), meubels, zelfs een eigen kapel. Maar wat een werk en onderhoud. Alles is ook nogal versleten en vervallen, maar dan nog....je kan erin verdwalen.

Een ouder echtpaar woont er. Hij, 80, al heel z'n leven. Hij heeft het eigenlijk veel te druk, ook nog met beesten erbij. En zij doet veel! Ze wilde net wat gaan schilderen toen ik aankwam. Je zou denken, geen beginnen aan. Ze hadden vier kinderen, een is er verongelukt. Ze houdt de moed er goed in. Ze gaat hem weer zien, later.

Voordeel van soms geen internet....mijn boek is uit. En ik ben in een nieuwe begonnen. "Het hout" van Jeroen Brouwers.
Over misbruik in de katholieke kerk. Zo geschreven dat je 't ziet, ruikt....
Niet zo vrolijk, maar als ik dan bezig ben wil ik door.
Het vierde decennium blijft haken op de twaalfenhalfjarige bruiloft, dus dat duurt nog even.

Er zit een foto bij van een kaartje; ik begon op nr 42 en ben nu op nr 170. Ruim 1000 km zit er op.

Ik ga aan tafel met de familie, ook dochter en kleinzoons. Weer gezellig. En ik heb onverwacht toch nog mijn verhaal kunnen doen.
Ik klim zo in mijn hoge kasteelbed en ga morgen in slowmotion naar en door Bazas. 10 km, eitje.

Dag weer.