Dag 43

Wat kan ik toch opknappen van een nacht lekker slapen met pijnstillers (en veel zweten) en een lekker maaltje. Soep, eieren en een rolletje van een Indisch kraampje. Ik ben weer als bijna nieuw. Ik had trouwens de hele refuge voor mezelf. Met wasmachine en droger voor 5 euro 50.

Vandaag naar Orthez gelopen. Ik was nog maar net Hagetmau uit en ik zag de Pyreneeën. Ik moest ervan huilen. Zo ver gelopen, en dan zie je ze opeens. De hele dag zie ik de bergen nu als ik loop.

Ik kwam de Frans-Amerikanen tegen. Zij heeft veel pijn aan haar voet, dus ze gaan misschien een taxi nemen. Maar vanavond eten we samen in hun hotel. Waar ik nu mijn verhaaltje schrijf.

Het was heel erg warm vandaag, maar ik heb lekker gelopen, 28 km. Na vijf km heb ik Chantal ontmoet, een leuke belgse vrouw van 48, man en twee dochters thuis. Ze loopt de camino in etappes, loopt trouwens ook regelmatig in de bergen en het Pieterpad. Heel gezellig en makkelijk. We drinken koffie, houden een picknick en praten. Daardoor gaat het lopen ook snel.

Ze zoekt vooral rust en tijd voor haar zelf. Veel herkenning in hoe ze dingen beleeft en zorgt voor anderen. Twee jaar geleden heeft haar man een ongeluk gehad, val van vier meter hoog en op z'n hoofd terecht gekomen. In coma geraakt en er ook weer uitgekomen. Maar veel meegemaakt en daardoor ook sterk geworden met haar dochters. Wat heb ik dan een makkelijk leventje.

Ze bleef achter in een mooie gite twee km voor Orthez. Ik nog even door met even Ben en de kinders aan de lijn. Het is wel Moederdag he. Kletsnat van het zweet haal ik de sleutel van de refuge in het hotel en weer de hele refuge voor mezelf. Mooie plek, lijkt wel een oud kasteeltje.

En nu moet ik stoppen. Mijn aperitief staat voor mijn neus en David en Joan zitten op me te wachten.
Cheers...