Nog een beetje 52
Door: Jeannette
Blijf op de hoogte en volg Jeannette
19 Mei 2015 | Spanje, Logroño
Wat een verschil, gister bloedheet, vandaag dik bewolkt en harde koude wind. Tot Viana alleen gelopen. Daar de kerk bekeken. Vooral mooie muziek in de kerk, ontroerend. Of ben ik moe en mis ik thuis meer en meer. Beide denk ik.
Ik zie John in de kerk, en Denis. Ik drink koffie met Denis. We hebben zoiezo een band, want zijn eerste auto, een lelijke eend, heette Jeannette. Hij is een vrolijke gepensioneerde fransoos, is gek op kerken en is diaken in eigen kerk. Een lief en goed mens. Ik blijf wat langer in 't café en bel pap en mam. Later Jasper aan de telefoon. Ik wil een beetje thuis.
Verderop loop ik tot Logrono met Mette. Ze weet het allemaal nog niet goed, een master doen, werk, leuke meid.
En nu ben ik in Logrono. In de rij voor een slaapplek, het lijkt wel een fabriek. En mijn schoenen zijn er niet. Om vijf uur vanmiddag weet ik meer (misschien).
Dus van armoe de koude stad maar in waar veel is gesloten. Siësta. Dus een café met tapas. Geen straf, maar liever was ik doorgelopen naar een rustiger plek.
Omdat ik toch tijd heb; decennium vijf. De kinderen worden volwassen, studies, werk, reizen, feesten, verkering. Het zijn sterke onafhankelijke mensen aan het worden. Ik zie het niet als een verdienste, ben er wel trots op. Harde werkers en lieve mensen zijn het.
En ik heb in die tijd gewerkt in een koffiewinkel. Daar leerde ik mijn interessante baas, Lodewijk, kennen. Nadat hij al een aantal jaren mijn baas niet meer was, werd hij mijn nieuwe vriend, relatie, partner. Ik weet soms niet meer hoe je het moet noemen, vaak dekt 1 naam de lading niet. De eerste avond is vaak heel bepalend. Ik ben niet goed in data, maar onthoud wel andere dingen. Er werd voor me gekookt en de muziek was van Hanne Boel. Ik hou nog steeds van deze muziek, en op een andere manier ook van de man die daarbij hoort. Veel mooie herinneringen aan de jaren samen, veel verschillen ontdekt die moeilijk samengingen. Maar ook veel ontwikkeld in die jaren wat belangrijk was om verder te komen. Allebei geen simpele mensen, flink moeilijk zelfs op z'n tijd. Maar zelfs ons laatste afscheidsweekend in Parijs is een mooie herinnering geworden. En daarna gingen we na vijf jaar weer onze eigen weg. Opnieuw.
Ondertussen was ik van thuiszorg naar hospice gegroeid, dus ook het werk veranderde. En het moment kwam dat Ben de telefoon pakte en dacht, ik heb wel zin in koffie.
Ben had ik leren kennen bij een volleybaltraining op zondagmorgen. Samen gepraat om de tijd wat te doden. Vijf jaar later belt Ben, en gaan we inderdaad koffie drinken, nu op een avond.
De rest bewaar ik nog even. Ik zit vol van de tapas. Een nogal aanwezige Italiaanse pelgrim was mijn ipadgerichte gezelschap eindelijk beu, wat ook de bedoeling was. Wat kunnen die mannetjes zichzelf toch opblazen tot iets bijzonders, net een kikker. Buen camino en de groeten. Ik ga maar weer op zoek naar mijn schoenen.
Ik zie John in de kerk, en Denis. Ik drink koffie met Denis. We hebben zoiezo een band, want zijn eerste auto, een lelijke eend, heette Jeannette. Hij is een vrolijke gepensioneerde fransoos, is gek op kerken en is diaken in eigen kerk. Een lief en goed mens. Ik blijf wat langer in 't café en bel pap en mam. Later Jasper aan de telefoon. Ik wil een beetje thuis.
Verderop loop ik tot Logrono met Mette. Ze weet het allemaal nog niet goed, een master doen, werk, leuke meid.
En nu ben ik in Logrono. In de rij voor een slaapplek, het lijkt wel een fabriek. En mijn schoenen zijn er niet. Om vijf uur vanmiddag weet ik meer (misschien).
Dus van armoe de koude stad maar in waar veel is gesloten. Siësta. Dus een café met tapas. Geen straf, maar liever was ik doorgelopen naar een rustiger plek.
Omdat ik toch tijd heb; decennium vijf. De kinderen worden volwassen, studies, werk, reizen, feesten, verkering. Het zijn sterke onafhankelijke mensen aan het worden. Ik zie het niet als een verdienste, ben er wel trots op. Harde werkers en lieve mensen zijn het.
En ik heb in die tijd gewerkt in een koffiewinkel. Daar leerde ik mijn interessante baas, Lodewijk, kennen. Nadat hij al een aantal jaren mijn baas niet meer was, werd hij mijn nieuwe vriend, relatie, partner. Ik weet soms niet meer hoe je het moet noemen, vaak dekt 1 naam de lading niet. De eerste avond is vaak heel bepalend. Ik ben niet goed in data, maar onthoud wel andere dingen. Er werd voor me gekookt en de muziek was van Hanne Boel. Ik hou nog steeds van deze muziek, en op een andere manier ook van de man die daarbij hoort. Veel mooie herinneringen aan de jaren samen, veel verschillen ontdekt die moeilijk samengingen. Maar ook veel ontwikkeld in die jaren wat belangrijk was om verder te komen. Allebei geen simpele mensen, flink moeilijk zelfs op z'n tijd. Maar zelfs ons laatste afscheidsweekend in Parijs is een mooie herinnering geworden. En daarna gingen we na vijf jaar weer onze eigen weg. Opnieuw.
Ondertussen was ik van thuiszorg naar hospice gegroeid, dus ook het werk veranderde. En het moment kwam dat Ben de telefoon pakte en dacht, ik heb wel zin in koffie.
Ben had ik leren kennen bij een volleybaltraining op zondagmorgen. Samen gepraat om de tijd wat te doden. Vijf jaar later belt Ben, en gaan we inderdaad koffie drinken, nu op een avond.
De rest bewaar ik nog even. Ik zit vol van de tapas. Een nogal aanwezige Italiaanse pelgrim was mijn ipadgerichte gezelschap eindelijk beu, wat ook de bedoeling was. Wat kunnen die mannetjes zichzelf toch opblazen tot iets bijzonders, net een kikker. Buen camino en de groeten. Ik ga maar weer op zoek naar mijn schoenen.
-
19 Mei 2015 - 18:18
Petra En Bram:
Ha die Jeannette,
Wat een prestatie toch hé waar je mee bezig bent. En wat laat je ons elke dag meegenieten met je prachtige verhalen en overpeinzingen, geweldig.
Tuurlijk mis je thuis, maar dat gemis geeft je ook weer extra kracht !
En wat je straks allemaal meeneemt naar huis, al die ontmoetingen, al die gedachten, een rugzak vol, wat een rijk gevoel moet je dat geven.
Geniet ervan, we blijven je volgen !
Lieve groet,
Petra en Bram -
19 Mei 2015 - 20:42
Ella:
Ha Jeanette,
Ik kijk er naar uit om je elke dag te volgen, super zoals je alles beleeft en ook verwoord. "petje af :)". Nee hoor hou je pet maar op. Veel tijd voor overpeinzingen en je leven de revue te laten passeren. Logisch dat je naar het thuisfront verlangt, maar het wordt al een klein beetje aftellen want je einddoel komt steeds dichterbij.
Suk6 en veel groeten ook van Vic
Ella.
-
20 Mei 2015 - 01:08
Lia Den Ouden:
Lieve Jeannette,weet je nog dat je bij mij was en mijn moeder vroeg,Jeannette hoe gaat het met jou?
Mijn lieve moeder is er niet meer,maar de tranen sprongen over tafel en je zei: Met die man wil ik oud worden? Wat moet het toch fijn voor je zijn dat die lieve leuke Ben op je wacht.
Loop met plezier,ik doe hier het schelpenpad.
Liefs, Lia xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
