Dag 54
Door: Jeannette
Blijf op de hoogte en volg Jeannette
21 Mei 2015 | Spanje, Grañón
Hoi weer vanuit een koud en winderig Spanje. Vandaag weer 32 km gelopen. En ja hoor, mijn eerste blaar, empoule, blister op mijn enkel. Ik hoor er bij...Gelukkig heb ik tape, maar even zien wat het wordt. Tot nu toe zie ik nog niks, want ik zit te wachten op een warme douche. Het is een volle auberge, tien mensen in de slaapkamer op stapelbedden. Geen ruimte voor wat dan ook.
Maar eerst gister. 's Avonds nog een beetje verjaardag van Agne gevierd met tapas en wijn en salade. Ze werd 35, is zonder werk en partner en is een beetje zoekende. What's new.
We sliepen in een erg mooie auberge, ruim, schoon. Het voelt al snel heel luxe. Voor Dannis even, ik heb er een foto bij gedaan van Antoine die jij nog kent van het begin van je reis.
Er zijn veel ontmoetingen 's avonds en tijdens het lopen. De meeste vluchtig. En ik ken mezelf nu wel goed genoeg om te weten dat ik een beetje een loner ben. Ik zoek het op om alleen te lopen en ik vind het niet erg om een dorpje/stadje verder te lopen en niet te blijven hangen bij een bekend groepje. Al kom je toch wel steeds weer bekenden tegen. Ik zag net Mette buiten lopen met haar wasje.
Ik ben nu in een klein plaatsje, Redecilla del Camino. Tien km na Santa Domingo. Ja, wat moet ik ervan zeggen. Er is een terrasje, een winkeltje en een herberg. Straks eens kijken wat ik ga eten.
Laatst had ik het over het vijfde decennium. Dat was niet af, over Ben niet veel gezegd. Wat zal ik dan eens zeggen, zonder dat ie naast z'n schoenen gaat lopen....
Het eerste jaar was een valse start. Maar ik had er zo'n vertrouwen in, dat de keus om te verhuizen niet moeilijk was. Het leek op het ontmantelen van heel veel jaren, het leegruimen van mijn huis. Maar op een rare manier voelde het zo vanzelfsprekend. En nu, als ik aan Ben denk, aan het bosje waar we wonen, de warmte en vertrouwdheid die er vanaf het begin was. Als een rits die makkelijk sluit, daar lijkt het wel wat op.
En nu ik al langer van huis ben, kan ik heel erg verlangen, en daarom bijna hard doorlopen, om maar snel terug naar huis te kunnen. Als ik mijn ware aard zou volgen, zou ik misschien weer iets niet afmaken en lekker thuis bij het vuur gaan zitten. Maar nee, ik maak het af. Ik ben blij dat ik wat te missen heb. En dat gaat dan om meer dan Ben en m'n thuis en de kinderen.
Tussen de regels door kan iedereen denk ik wel lezen dat ik wat moeite heb met het Spaanse deel van mijn tocht. Ik zou het graag anders willen schrijven, maar als het zo voelt en is voor mij, waarom zou ik dan. Misschien is het ook wel ergens goed voor dat het zo voelt. Stel je voor dat ik maar door zou willen reizen en de lol er nooit meer af zou gaan, dan zou het thuis weer moeilijk worden in het gewone leven. En nu denk ik dat ik aan het eind wel verlang naar mijn vertrouwde leven wat ik achterliet. Het is een best leven.
Ik ga eens kijken of er een douche vrij is, en al mijn kleren over elkaar aantrekken tegen de kou. Zoveel kleren heb ik niet, dus dat valt ook wel mee. Adios.
Ja hoor, een lange warme douche. Een piepklein restaurantje is er ook, waar ze "port" niet begrijpen, dus thee maakt ook warm. En straks lekker eten daar met twee Duitse dames, Mette en Roel uit Nederland. En iedereen kruipt weer vroeg in bed met een extra dekentje vanwege de kou.
Ik ben trouwens een belabberde zuster, heb net mijn eigen blaar kapotgetrokken met de tape. En wat doet alcohol zeer op een open blaar. Waar is nou die hoge pijngrens van me...
Maar eerst gister. 's Avonds nog een beetje verjaardag van Agne gevierd met tapas en wijn en salade. Ze werd 35, is zonder werk en partner en is een beetje zoekende. What's new.
We sliepen in een erg mooie auberge, ruim, schoon. Het voelt al snel heel luxe. Voor Dannis even, ik heb er een foto bij gedaan van Antoine die jij nog kent van het begin van je reis.
Er zijn veel ontmoetingen 's avonds en tijdens het lopen. De meeste vluchtig. En ik ken mezelf nu wel goed genoeg om te weten dat ik een beetje een loner ben. Ik zoek het op om alleen te lopen en ik vind het niet erg om een dorpje/stadje verder te lopen en niet te blijven hangen bij een bekend groepje. Al kom je toch wel steeds weer bekenden tegen. Ik zag net Mette buiten lopen met haar wasje.
Ik ben nu in een klein plaatsje, Redecilla del Camino. Tien km na Santa Domingo. Ja, wat moet ik ervan zeggen. Er is een terrasje, een winkeltje en een herberg. Straks eens kijken wat ik ga eten.
Laatst had ik het over het vijfde decennium. Dat was niet af, over Ben niet veel gezegd. Wat zal ik dan eens zeggen, zonder dat ie naast z'n schoenen gaat lopen....
Het eerste jaar was een valse start. Maar ik had er zo'n vertrouwen in, dat de keus om te verhuizen niet moeilijk was. Het leek op het ontmantelen van heel veel jaren, het leegruimen van mijn huis. Maar op een rare manier voelde het zo vanzelfsprekend. En nu, als ik aan Ben denk, aan het bosje waar we wonen, de warmte en vertrouwdheid die er vanaf het begin was. Als een rits die makkelijk sluit, daar lijkt het wel wat op.
En nu ik al langer van huis ben, kan ik heel erg verlangen, en daarom bijna hard doorlopen, om maar snel terug naar huis te kunnen. Als ik mijn ware aard zou volgen, zou ik misschien weer iets niet afmaken en lekker thuis bij het vuur gaan zitten. Maar nee, ik maak het af. Ik ben blij dat ik wat te missen heb. En dat gaat dan om meer dan Ben en m'n thuis en de kinderen.
Tussen de regels door kan iedereen denk ik wel lezen dat ik wat moeite heb met het Spaanse deel van mijn tocht. Ik zou het graag anders willen schrijven, maar als het zo voelt en is voor mij, waarom zou ik dan. Misschien is het ook wel ergens goed voor dat het zo voelt. Stel je voor dat ik maar door zou willen reizen en de lol er nooit meer af zou gaan, dan zou het thuis weer moeilijk worden in het gewone leven. En nu denk ik dat ik aan het eind wel verlang naar mijn vertrouwde leven wat ik achterliet. Het is een best leven.
Ik ga eens kijken of er een douche vrij is, en al mijn kleren over elkaar aantrekken tegen de kou. Zoveel kleren heb ik niet, dus dat valt ook wel mee. Adios.
Ja hoor, een lange warme douche. Een piepklein restaurantje is er ook, waar ze "port" niet begrijpen, dus thee maakt ook warm. En straks lekker eten daar met twee Duitse dames, Mette en Roel uit Nederland. En iedereen kruipt weer vroeg in bed met een extra dekentje vanwege de kou.
Ik ben trouwens een belabberde zuster, heb net mijn eigen blaar kapotgetrokken met de tape. En wat doet alcohol zeer op een open blaar. Waar is nou die hoge pijngrens van me...
-
21 Mei 2015 - 19:01
John:
Haal maar eens uit Net. Beschrijf maar eens wat je tussen de regels kan lezen, maar wat je niet helemaal duidelijke maakt. Veel moois gelezen, ben ook nieuwsgierig naar de rest. Maakt het dichter snob bij je ervaringen denk ik. Gr. -
21 Mei 2015 - 19:57
Astrid:
De spanjaarden hebben een ander karakter en je spreekt de taal niet, dat geeft een iets grotere kloof. Het kost dan iets meer moeite om tot hun door te dringen. Maar het zijn ook mensen, aardige warme mensen.
Maar wat meer op jezelf zijn is ok oké, hoor!
Het bereiken van Santiago kan het doel zijn maar sta ook eens stil bij wat je al hebt bereikt, ondervonden, meegemaakt, gezien, gedacht. Al die menselijke contacten.
Volbreng je quest! Succes met je blaar!
-
21 Mei 2015 - 20:34
Lia Den Ouden:
Heerlijk lieve Jeannette,dat je er voor Santiago al uit bent wat je thuis achter liet.Laat de start moeilijk geweest zijn,maar het resultaat des te beter.Nu lijkt mij de start goed geweest, maar het einddoel bereiken zal wat moeizamer gaan omdat je naar huis terug verlangt,wat een beproeving.
En onderweg God tegengekomen? Het lijkt mij van wel :-) de natuur,de ontmoetingen,het licht.Vooral als je alleen loopt.Hier is de retraite afgelopen,dat was ook bijzonder.We hebben het er over.
Liefs Lia xxx -
21 Mei 2015 - 21:19
Jeannette Koeman:
Dankjewel weer voor de reacties. Ben altijd blij ze te lezen. En ik zal weer verder nadenken over wat jullie schrijven. -
21 Mei 2015 - 23:24
Mariella:
Lieve Jeannette
Hou nog even vol voor je het weet kun je deze mooie reis mooi afsluiten en weer heerlijk naar jou Ben toe. Het is iets waar je zolang naar heb uit gekeken en het blijkt een goeie keuze te zijn geweest. Hou vol ik weet dat je het kunt ondanks je blaar -
22 Mei 2015 - 10:01
Franca:
Hoewel we onbekenden zijn van elkaar, vind ik het elke dag heerlijk om je verhalen te lezen. Ik geniet ervan en tel af om volgende week in Burgos te starten met mijn jaarlijkese pelgrimsweek. Dat is absoluut niet vergelijkbaar met wat jij doet, maar het doet elk jaar weer veel met me.
Wat ik je nog wel mee wil geven -en misschien weet je het al-: op het stuk vanaf Cardeñuela Riopico naar Burgos kun je de urenlange wandeling over het doodsaaie industrieterrein vermijden en een heel mooi alternatief kiezen door een prachtig park. Dit is ook aangegeven met de gele pijlen en schelpen maar je moet wel weten waar je af moet slaan. De meeste pelgrims weten dit niet en mopperen in Burgos dat het laatste stuk zo saai was. Laat maar weten als je deze informatie wilt hebben. -
25 Mei 2015 - 09:17
Anita:
Hoi Jeannette, wat lollig dat jij je decennia verdeelt in mannen. Ik doe dat in onze kinderen, en besef dat we ook al veel decennia delen.Allebei 3 jongens en 1 meisje. mijn jongste en jouw oudste ; vriendjes vanaf de kleuterschool. Daardoor kwamen wij ook met elkaar in contact. Vele zorgen gehad in de loop van de jaren, 4 pubers is af en toe een hel. Maar wat we altijd zeiden was; als de basis goed is, komt alles goed als ze ouder zijn. En zie; het moment waar we toen naar verlangden is er!! En het zijn leuke mensen geworden , alle 8!! Hebben we het toch goed gegaan. En dan heb jij ook nog de man van je leven gevonden. Dat je daar wat langer over hebt gedaan, is jammer. Maar beter laat dan nooit. ;-) Fijn dat hij straks op het eindpunt staat om je in zijn armen te nemen! En fijn voor hem dat hij zo'n mooi, leuk en lief mens heeft gevonden. En dat ze er zomaar 3 maanden tussenuit piept, ach Jeannette, maak je daar toch niet zo druk om. Maakt het straks weer extra spannend, toch ??? Dit is iets waar jij al zoveel jaren je zin op hebt gezet, ik ben blij voor je dat je het nu eindelijk heb kunnen doen. En bijna hebt volbracht. Ook al is het stuk in Spanje minder leuk als in Frankrijk, hou vol! Je bent er bijna.......
Dikke virtuele pakkerd!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
