Dag 59 en 60
Door: Jeannette
Blijf op de hoogte en volg Jeannette
27 Mei 2015 | Spanje, Terradillos de Templarios
Gister nog flink doorgestapt. In Carrion de los Condes een auberge gezocht en gevonden, Espiritu Santo. Dertig bedden in een grote slaapkamer, maar geen bunkbedden (stapelbedden) zoals ze vaak hebben. Prima plek, wasje in de wasmachine.
Nog even naar de supermarkt, maar ik moet heel erg m'n best doen om een beetje normaal te lopen. Voeten zijn op, moe.
Ik eet even een klein hapje met een Amerikaanse (niet eens haar naam gevraagd). Met haar had ik het even over de blog en het thema vriendschap, of je alles moet kunnen zeggen. Zij had een uitspraak die ik toch even wilde delen na mijn schrijfsel gister. "Honesty without compassion is brutality". Wel een goeie toch?
De mis met zegening sla ik over, te moe. Ik moet nog maar even teren op de voetwassing van gister.
Vanmorgen een lang stuk meseta zonder tussenstop, 17 km. Het is ondertussen wel een "via dolorosa" aan het worden, de een wat meer dan de ander. Maar er wordt wat afgesukkeld, en ik doe lekker mee.
Er zijn ook mensen die stukken met de bus doen (omdat ze een deel saai vinden, of de stad willen mijden), en mensen met kleine rugzakjes die hun bagage laten brengen naar een volgende stop. En je hebt van die consequentos die geen kilometer willen overslaan te voet en de rugzak volproppen en meetorsen. En zo een ben ik dus. Rechts speelt een spatader op, de hielen zijn moe etc. Maar ik loop door, ik eet ook door, want pijn en vermoeidheid vreten energie. Begint het al op een klaagzang te lijken?
Daar staat tegenover de Spaanse belangstelling. Gister wilde een espagnol wel verder lopen met mij als ik wat korter liep, zodat we samen op dezelfde plek konden slapen. Hij betaalde ook voor ik kon protesteren mijn jus en tortilla. Dus het spaanse gesprek wat we waren begonnen, wat echt heel moeizaam is zonder basis, vervolgd en duidelijk kunnen maken dat het plannetje toch anders zou gaan. En vandaag Santiago (is zijn naam) die me zo mooi vindt....ik snap dat wel, met een speldje in mijn haar, bijna twintig jaar ouder. Bij een koffiestop blijf ik bewust wat langer zitten. Dit zijn niet de lichtpuntjes van mijn dag hoor, die vind ik wel op een andere manier. Maar ik mag er toch wel om glimlachen...
Uiteindelijk na 26 km en een voetzorgstop, kom ik aan bij Torradillos de los Templarios. Wat klinkt dat allemaal prachtig Spaans he. Gelopen door een landschap van oneindige wegen, oneindige vergezichten, veel wind. En nu een kamer met vijf stapelbedden en geen ruimte voor eigen spullen. Maar een warme douche, internet en een waslijn. Een verse jus en broodje tonijn en een soort bedbank waarop ik mijn verhaaltje schrijf.
Veel korte ontmoetingen, verder behoorlijk solo. Veel mensen zijn met groepjes en veel mensen versta ik niet. Een Nederlands meisje vertelt dat ze gestopt is met haar werk, omdat ze het niet leuk meer vond, en haar huishuur heeft opgezegd. En nu op reis. Dit is niet het eerste zelfde soort verhaal wat ik hoor. Is dat dapper, of zijn we verwend in Nederland? Ik weet het niet hoor.
Oké, lekker rust voor de rest van de dag. Adios.
Nog even naar de supermarkt, maar ik moet heel erg m'n best doen om een beetje normaal te lopen. Voeten zijn op, moe.
Ik eet even een klein hapje met een Amerikaanse (niet eens haar naam gevraagd). Met haar had ik het even over de blog en het thema vriendschap, of je alles moet kunnen zeggen. Zij had een uitspraak die ik toch even wilde delen na mijn schrijfsel gister. "Honesty without compassion is brutality". Wel een goeie toch?
De mis met zegening sla ik over, te moe. Ik moet nog maar even teren op de voetwassing van gister.
Vanmorgen een lang stuk meseta zonder tussenstop, 17 km. Het is ondertussen wel een "via dolorosa" aan het worden, de een wat meer dan de ander. Maar er wordt wat afgesukkeld, en ik doe lekker mee.
Er zijn ook mensen die stukken met de bus doen (omdat ze een deel saai vinden, of de stad willen mijden), en mensen met kleine rugzakjes die hun bagage laten brengen naar een volgende stop. En je hebt van die consequentos die geen kilometer willen overslaan te voet en de rugzak volproppen en meetorsen. En zo een ben ik dus. Rechts speelt een spatader op, de hielen zijn moe etc. Maar ik loop door, ik eet ook door, want pijn en vermoeidheid vreten energie. Begint het al op een klaagzang te lijken?
Daar staat tegenover de Spaanse belangstelling. Gister wilde een espagnol wel verder lopen met mij als ik wat korter liep, zodat we samen op dezelfde plek konden slapen. Hij betaalde ook voor ik kon protesteren mijn jus en tortilla. Dus het spaanse gesprek wat we waren begonnen, wat echt heel moeizaam is zonder basis, vervolgd en duidelijk kunnen maken dat het plannetje toch anders zou gaan. En vandaag Santiago (is zijn naam) die me zo mooi vindt....ik snap dat wel, met een speldje in mijn haar, bijna twintig jaar ouder. Bij een koffiestop blijf ik bewust wat langer zitten. Dit zijn niet de lichtpuntjes van mijn dag hoor, die vind ik wel op een andere manier. Maar ik mag er toch wel om glimlachen...
Uiteindelijk na 26 km en een voetzorgstop, kom ik aan bij Torradillos de los Templarios. Wat klinkt dat allemaal prachtig Spaans he. Gelopen door een landschap van oneindige wegen, oneindige vergezichten, veel wind. En nu een kamer met vijf stapelbedden en geen ruimte voor eigen spullen. Maar een warme douche, internet en een waslijn. Een verse jus en broodje tonijn en een soort bedbank waarop ik mijn verhaaltje schrijf.
Veel korte ontmoetingen, verder behoorlijk solo. Veel mensen zijn met groepjes en veel mensen versta ik niet. Een Nederlands meisje vertelt dat ze gestopt is met haar werk, omdat ze het niet leuk meer vond, en haar huishuur heeft opgezegd. En nu op reis. Dit is niet het eerste zelfde soort verhaal wat ik hoor. Is dat dapper, of zijn we verwend in Nederland? Ik weet het niet hoor.
Oké, lekker rust voor de rest van de dag. Adios.
-
27 Mei 2015 - 16:00
John:
Sterkte meissie, het is nu wel even taai. Is een dagje time-out een optie ? Effe de voeten sparen? Kun je een keertje een pietsie minder streng zijn. Allez, courage. John. -
27 Mei 2015 - 16:22
Lia Den Ouden:
Niks geen klagen of zeuren. Ze moeten het maar eens nadoen. Weten wij dat jij ook maar een gewoon mens bent,maar wel een met een bijzondere prestatie.
Gewoon doorgaan en goed voor je blaren zorgen. Liefs Lia xxx -
27 Mei 2015 - 16:23
Jeannette Koeman:
Even over de foto's; er lopen duidelijk meer mannen dan vrouwen de camino. Ik wil geen vertekend beeld geven met al die "setjes". En die ene is een hospitalero met en zonder muts, en daar kwam me toch een mooie bos haar vanonder. -
27 Mei 2015 - 18:20
Briëlle:
Ha Jeanette, je bent een doorzetter en een volhouder, petje af voor jou maar misschien inderdaad even een dagje jezelf rust gunnen. Dat mag best na al die kilometers die je al hebt gehad.
We lezen wel weer hoe het je vergaat en leven en genieten op afstand met je mee.
Liefs Dirk en Briëlle
-
27 Mei 2015 - 20:31
Mar:
Ha Net,
Tijdje geleden he, ik heb weer even bijgelezen. En gekeken; mooie mannen hoor in Spanje. En een mooie muurschildering, t lijken wel hollandse boerinnetjes daar in het midden. En je voeten zien er idd wel een beetje belabberd uit. Stug doorgaan op je stugge schoenen, je komt er wel he. Ik mail je nog even voor het uitgebreidere nieuws,
kusje van je zusje -
27 Mei 2015 - 22:02
Peregrinofrans:
Hola Peregrina Jeannette,
Een tip voor je vermoeide voeten:
Zorg ervoor dat je bij aankomst je bed opzoekt. Eet vervolgens wat eiwitten en koolhydraten ( je spieren zijn dan nog warm en nemen deze energie beter op) drink vervolgens een halve liter water en ga op je rug op bed liggen. Zorg ervoor dat je voeten hoger liggen dan je hart ( je zou je rugzak onder je voeten kunnen leggen) Zo raak je makkelijk(er) je afvalstoffen kwijt! blijf minstens een half uur liggen!
Geniet van elke stap...
Buen Camino, -
27 Mei 2015 - 22:03
Lenie:
Ik lees je reisverslag 59/60 en zie foto's. Heeft die mijnheer met dat bagagekarretje er plezier van?
-
28 Mei 2015 - 08:04
Astrid:
Die tip over het hoog leggen van je voeten had ik als kind ook al gehoord. Na een lange wandeling met ons gezin gingen wij kinderen op bed liggen met onze billen tegen de muur en onze benen recht omhoog. Is dat misschien wat voor je? :-) Foto!
Ik denk dat je nu doorstoomt naar het eindpunt. Geen tijd voor een rustdag. Elke dag is er een verwijderd van Ben.
Ik denk nog één week te gaan zoals ik het op de kaart inschat?
Hou vol. -
28 Mei 2015 - 08:57
Bob En Le:
Hoi Net,
Even een berichtje van ons. Je gaat super goed hoor!!
We snappen dat je moe bent, worden langzamerhand de laatste loodjes. Hou nog even vol.
Denken elke dag aan je.
Lieve groetjes vanuit een druilerig Oost-Souburg
Bob en Le
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
