Dag 73
Door: Jeannette
Blijf op de hoogte en volg Jeannette
09 Juni 2015 | Spanje, Palas de Rey
Ja, het is een vreemde week, zoals velen vragen. De laatste dagen voor aankomst in Santiago. En ik kan m'n gevoel niet eens goed omschrijven. Soms verlang ik heel erg naar het einde, soms maakt het een beetje verdrietig. En de meeste tijd denk ik er niet eens aan. Ik loop, kijk rond, heb eens een praatje, en doe wat ik al weken doe.
Het leven gaat tenslotte per dag, en ook de dagen die komen zullen verrassingen geven. Ook als ik weer thuis ben. Vaak hele kleine, hele gewone, maar het is de kunst daarvan te genieten. Een kop koffie in m'n eigen bosje, met een knorrend varken in de buurt en kijken naar de jonge poesjes.
Gisteravond zat ik alleen op het terras, met een jongeman aan een andere tafel. "Hoi. Hoi. Ga jij eten? Ja, heb jij nog niet gegeten? Nee, heb jij al besteld? Ja, eet je mee? Is goed"
Dit in het Engels, en je eet met z'n tweeën in plaats van alleen.
Mijn gezelschap is Robert van 41, al ziet hij er veel jonger uit. Hij is een Ier die in Duitsland (Wuppertal) woont, en werkt in een Ierse pub, t-shirts bedrukt en probeert iets te bereiken in de filmwereld. Hij keek een beetje droevig, en dat klopte wel. Na zes dagen samenwonen liep z'n relatie op de klippen. En in plaats van samen op vakantie loopt hij nu een paar weken camino. En probeert ie te begrijpen wat er mis ging. Echt weer een superleuke jongen waar ook zeker mee te lachen valt.
Het lijkt net of ik alleen met mannen optrek. Dat is ook zo, ik kan het niet ontkennen. Op een of andere manier gaat dat heel makkelijk. En verder steekt er zo helemaal niks achter. Het gaat gewoon zo. Misschien ben ik toch wel een beetje jongetje vanbinnen.
Goed geslapen en weer op stap. In dichte mist deze dag, heel gewoon in Galicië. En lekker koel om te lopen.
Bij de eerste koffie zit 1 andere pelgrim. Hij is bezig zijn tas in te pakken met chirurgische precisie. Later als we even samenlopen blijkt hij een chirurg uit Napels te zijn. Wordt duidelijk door wat Zorro-gebaren, want hij spreekt alleen Italiaans.
Ik loop al vrij snel door omdat mijn tempo hoger ligt, en ook omdat ik deze laatste dagen nog meer het alleen lopen weer zoek.
Ik hoop vrijdag aan te komen in Santiago, en Ben komt zaterdag. Lijkt misschien vreemd, maar dat laatste stukje doe ik ook even alleen. Ik eindig zoals ik ben begonnen, alleen. Met veel mensen daar die ik een beetje ken, maar die geen deel van m'n leven zijn. En als het dan klaar is, gaan Ben en ik samen de volgende dag verder.
Dus geen open armen, ik in slowmotion op Ben afrennend en in tranen bij ons weerzien, als in een foute Amerikaanse film. Nee, gewoon naar de kerk als ik aankom en misschien nog een onbegrijpelijke Spaanse zegen over me uitgestort krijgen. Ik heb heus m'n emoties hoor, maar ik ga ze niet van tevoren bedenken.
Groetjes....
Het leven gaat tenslotte per dag, en ook de dagen die komen zullen verrassingen geven. Ook als ik weer thuis ben. Vaak hele kleine, hele gewone, maar het is de kunst daarvan te genieten. Een kop koffie in m'n eigen bosje, met een knorrend varken in de buurt en kijken naar de jonge poesjes.
Gisteravond zat ik alleen op het terras, met een jongeman aan een andere tafel. "Hoi. Hoi. Ga jij eten? Ja, heb jij nog niet gegeten? Nee, heb jij al besteld? Ja, eet je mee? Is goed"
Dit in het Engels, en je eet met z'n tweeën in plaats van alleen.
Mijn gezelschap is Robert van 41, al ziet hij er veel jonger uit. Hij is een Ier die in Duitsland (Wuppertal) woont, en werkt in een Ierse pub, t-shirts bedrukt en probeert iets te bereiken in de filmwereld. Hij keek een beetje droevig, en dat klopte wel. Na zes dagen samenwonen liep z'n relatie op de klippen. En in plaats van samen op vakantie loopt hij nu een paar weken camino. En probeert ie te begrijpen wat er mis ging. Echt weer een superleuke jongen waar ook zeker mee te lachen valt.
Het lijkt net of ik alleen met mannen optrek. Dat is ook zo, ik kan het niet ontkennen. Op een of andere manier gaat dat heel makkelijk. En verder steekt er zo helemaal niks achter. Het gaat gewoon zo. Misschien ben ik toch wel een beetje jongetje vanbinnen.
Goed geslapen en weer op stap. In dichte mist deze dag, heel gewoon in Galicië. En lekker koel om te lopen.
Bij de eerste koffie zit 1 andere pelgrim. Hij is bezig zijn tas in te pakken met chirurgische precisie. Later als we even samenlopen blijkt hij een chirurg uit Napels te zijn. Wordt duidelijk door wat Zorro-gebaren, want hij spreekt alleen Italiaans.
Ik loop al vrij snel door omdat mijn tempo hoger ligt, en ook omdat ik deze laatste dagen nog meer het alleen lopen weer zoek.
Ik hoop vrijdag aan te komen in Santiago, en Ben komt zaterdag. Lijkt misschien vreemd, maar dat laatste stukje doe ik ook even alleen. Ik eindig zoals ik ben begonnen, alleen. Met veel mensen daar die ik een beetje ken, maar die geen deel van m'n leven zijn. En als het dan klaar is, gaan Ben en ik samen de volgende dag verder.
Dus geen open armen, ik in slowmotion op Ben afrennend en in tranen bij ons weerzien, als in een foute Amerikaanse film. Nee, gewoon naar de kerk als ik aankom en misschien nog een onbegrijpelijke Spaanse zegen over me uitgestort krijgen. Ik heb heus m'n emoties hoor, maar ik ga ze niet van tevoren bedenken.
Groetjes....
-
09 Juni 2015 - 12:10
John:
Mooi en open en eerlijk je verslag. En duidelijk. Te lezen is dat het je goed gaat. Allez, geniet van de laatste dagen van je mooie tocht. John -
09 Juni 2015 - 13:44
Ella:
He Jeanette, raar idee dat het bijna klaar is. Ik hoop dat je nog heel erg geniet van de verrassingen deze laatste dagen. Liefs. -
09 Juni 2015 - 16:00
Lenie:
Mocht ik je niet meer mailen. Je hebt al zo veel genoten dus kan het genieten van aankomen er ook nog wel bij. Hoop dat je bewierookt wordt. het is immers afhankelijk van de goede gevers of het vat op en neer geslingerd wordt. Ik heb zoveel mogelijk verslagen gelezen sinds ik het heb kunnen vinden. Toch lijkt het met leuk er nog eens met jou over te praten.
Veel groeten en heel veel succes met de aankomst in je eentje (dat kan ook al heb je ik weet niet hoeveel mensen om je heen vergaard )in Santiago! Lenie
-
09 Juni 2015 - 17:44
Ella :
De laatste loodjes nog fijne loopdagen . Blijf vooral genieten en een beetje filosoferen. Wat een reils. Ik zal je verhalen missen . Veel groeten -
09 Juni 2015 - 17:54
Marion:
Jeannette, je bent en blijft een heerlijk mens!
Gelukkig lijk jij erg op jezelf en versta je de kunst daar gelukkig mee te zijn.
Het lukt je vast om dat na je thuiskomst ook zo te houden.
Hartegroet, Marion. -
09 Juni 2015 - 19:15
Chantal Caers:
Hallo Jeannette,
Je bent er bijna! Fantastisch! Ik kan best begrijpen dat je graag nog wat alleen wil lopen. Gewoon lekker van genieten.
Groetjes Chantal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
