Dag 13 vervolg

Nog even een verhaaltje voor het eten.
En of het een gezegende dag is geworden. Goed gelopen, zon met lekker windje, leuke mensen tegengekomen (geen pelgrims), de koetjes, lammetjes, bloemetjes, jullie weten het onderhand wel.
En niet te vergeten de mooie oudheden. Daar vertel ik misschien wat minder over, maar je ziet hier zoveel kastelen, oude poorten, Romeinse wegen, allemaal indrukwekkend en mooi.

Maar wat ook leuk is aan die bouwsels is dat je weer in een soort "bewoonde wereld" komt, waar dan misschien wel een koffie te krijgen is of een brood te koop. Vaker is er niks, zijn het gehuchtjes. Geen mens te zien, geen café, geen winkel. Geen wonder dat de jeugd hier wegtrekt.

Wat nog een zegening is vandaag is dat de buik stukken beter voelt. Ik weet een paar voorbeelden van slechte stoelgang in de vakantie ( weet je nog, tante Nel, en Ben in Peru, en zo nog wel wat) , en dat kan een ramp zijn. Ook op het werk weten we er alles van. We zijn niet voor niks zo scheutig met de movicolon en proberen mensen tot een koele buikwassing te verleiden. Zo ook ik had dit probleem, maar sinds vandaag weer een gelukkig mens met een normale drol (sorry dat het wat onsmakelijk klinkt).

Bijna aan het eind van de route dacht ik de weg nog eens te vragen, ik had even het gevoel de weg kwijt te zijn. Ga ik een tuinhek in, doe het niet dicht, en een oude dame in duster komt naar de deur. Maar ook haar hond komt mee en die schiet gelijk weg door het tuinhek. Die moest ik dus ga zoeken en terughalen, bergop, en maar roepen: Duke, vient.
Uiteindelijk met een beetje hulp van iemand die gras aan het maaien was, de hond te pakken en in de armen bergafwaarts weer teruggebracht. Tien meter verder zat weer een bordje op de paal...Dit kost dan net wel de laatste krachten.

Nog een flinke steile heuvel en het einddoel voor vanavond was bereikt. Een oase met Nederlandse mensen, l'esprit de Chemin. Ik voel me gelijk verwend met een glaasje appelsap, wat later overgaat in rode wijn. Veel vrijwilligers hier aan het werk om er een prachtige pelgrimsrustplaats van te maken.

En kom ik toch ook nog een soort familie tegen! Martin van der Klooster, kind van een zus van ome Han, die weer was getrouwd met de zus van mijn moeder. Zie foto, herken je er Jan-Kees in, mam?

Nog een andere foto; dat is van het kettinkje om mijn nek met de heilige Christoffel. Gekregen van de kinderen (Thijs, Jasper, Rachel, Job) voor mijn verjaardag in juli. Hij is de beschermheilige van de reizigers. Dus vandaar dat ie ook lekker gaat.

Het is mooi hier in le Chemin. De slaapkamer, huiskamer, de geur van het eten wat wordt gekookt, de brocante die hier overal te zien is. Je zou er van smullen, Saskia.

Ik was van plan om hier eens een momentje voor mezelf te gaan nemen (grapje, ik heb alleen maar tijd voor mezelf), en mijn boek te gaan lezen. Maar met het maal wat we straks met z'n tienen gaan nuttigen is vast gezelliger.
Adios, Bonne nuit