Dag 16

Zo, ik ben er weer.
Even over gister. Dat was een hele lange dag, over asfalt maar toch met mooie omgeving. Tempo erin om de 45 te halen. Dit heeft alles te maken met weinig slaapplek op de route.

Na 20 km pauze bij een klein plaatsje waar ontzettend veel mensen waren. Daar was de start van een looproute waar veel belangstelling voor was. Zie foto, ik sta er even tussen. Maar geen koffie.

Weer door, en na nog eens 15 km weer pauze zonder koffie. Het was ook zondag, dus een beetje logisch. Even de schoenen uitgedaan, brood, blikje vis en chocola naar binnen gewerkt en weer verder. Auauau wat doen die voeten dan zeer, en niet eens van de blaren. Na nog eens 15 km Nevers!

Fijne overnachtingsplek. Het is een kleine slaapkamer, keukentje en douche/wc voor vijf man nu. Een wat ouder Nederlands echtpaar, een Franse oudere dame en Dannis en ik. Sommige mensen zijn echt verslaafd aan het camino lopen, en er zijn zoveel verschillende routes dat je je leven lang vooruit kunt. En mensen gaan later ook vaak als vrijwilliger hospitaleren (gastheer worden tijdelijk in een pelgrimshuis). Zo ook dit oudere echtpaar.

Het was nog mooi weer, dus lekker in de tuin gezeten. Makkelijk maaltje van macaroni met kastanjes en een soort kalkoen uit een pot. En wederom een halve fles rode wijn. Om het afscheid te "vieren" van Dannis en mij.

Om negen uur kon ik niet meer rechtop zitten, dus het bed in. Ik slaap niet super, beetje doorzakbed. En het eerste deel van de nacht altijd veel kramp in de voeten, je voelt ze zomaar krom trekken. En ik had nog wel een voetmassage gehad van Helene.

Om half zeven afscheid van Dannis, en lekker nog even terug in bed. Om acht uur veel Frans/Nederlands gekwebbel in de keuken dus ik ook op.

Vanmorgen met Simone richting stad gelopen, twee paracetamols al in de maag tegen de koppijn. In de stad ieder ons weegs gegaan en er is veel moois te zien hoor, in Nevers. Mooie kerken, bijzonder glas in lood, heel modern. Maar die drukte, na alle bospaadjes en rust had ik er al heel snel genoeg van. En de koppijn wordt daar ook niet beter van. Zodra ik de brug op liep over de Loire, de rust tegemoet, voelde ik me al beter.

Nu zit ik voor het raam, de blauwe regen groeit bijna naar binnen, koppie thee. En als ik hiermee klaar ben ga ik 12 km lopen naar een hotel in la Grenouille en komt daar een eind aan mijn "vakantiedagje".

Morgen loop ik naar de herberg van René Heinrichs. Ongeveer 26 km. René was vroeger aalmoezenier van het leger (als ik het goed heb) en komt af en toe ook naar het hospice. Dus vandaar dat ik hem een beetje ken. Hij zal er alleen zelf niet zijn, komt twee dagen later. Maar dan weet ik hoe zijn plek eruitziet.

Ik heb het nog steeds super naar m'n zin. Maar er zijn heus momenten van pijn, moe zijn en gemis. Of het nu van thuis is of van bekenden onderweg. Maar iedere keer ben ik weer nieuwsgierig wat de dag brengt, waar ik eind van de dag terechtkom en al het onbekende.

Weet je wat trouwens ook gek is? Als ik zonder rugzak door de stad loop voel ik soms meer pijn in m'n rug dan met rugzak. Je gaat er toch naar lopen, waarschijnlijk een beetje krom zoals die oude Franse vrouwtjes. Nou, ik kan het lopen niet langer uitstellen. Korte broek aan (voor het eerst), kistjes eronder, hoe charmant. En ik maar altijd denken als er getuterd word dat het voor mij is....