Dag 17
Door: Jeannette
Blijf op de hoogte en volg Jeannette
14 April 2015 | Frankrijk, Augy-sur-Aubois
Zo, daar zit ik dan, in Nos Repos van René. Fris gedouched, wasje aan de lijn in de zon. Jurkje aan, jawel!
René is er zelf niet, maar wel andere Nederlandse hospitaleros, en Helene. En een Franse pelgrim. Gezellig vanavond samen eten, want het restaurantje is dicht.
Gister in het hotel alles eens gesorteerd, uit de tas, maar ook zonder verandering er weer in. Ik kan nu nog niks missen. Komt wel. Een hotel is trouwens niet zo leuk hoor, heel onpersoonlijk. En wat krijg je nou voor meer geld? Een kamer met tweepersoonsbed, wc op de gang. Het diner bestaat uit grote frieten en gegrilde ham, met twee halve druiven en een halve tomaat. Moet je toch 70 euro voor afrekenen. Ben ik nou zo'n zuunig Zeeuws meisje (ik voel me al dagen weer 21, hoe verder de dag, hoe meer richting 51), of is pelgrimeren ook een beetje goedkoop improviseren? Liever dat laatste.
Gister niks gezelligs met het Nederlandse drietal. Ze zaten apart wat te drinken, bij het diner apart. En ik maak wel een praatje, maar ja, als er verder geen sjoeche wordt gegeven, dan houdt het op. En ik vind het niet erg, echt niet. Ik zat aan tafel beetje te kijken, een Frans drietal met de slappe lach, de Nederlanders met weinig gespreksstof, wat Franse stelletjes. En m'n boek voor m'n neus. Eindelijk weer eens wat gelezen. Nog een telefoontje van Thijs en Job, m'n eigen volkje. In bed verder gelezen, en daarna dromenland. Ik vertel ze nu niet meer hoor, ander genre.
Vandaag een warme dag, een lange saaie bosweg, daarna langs een kanaal aan de niet beschaduwde kant. En al was het in kilometers niet zo ver (26), als er een brug moet komen en na iedere bocht nog geen f...brug, en het water is lauw en raakt op. Waarom doe ik dit? Eerst dacht ik dat ik het lopen misschien saai zou vinden, maar dat vind ik dus niet. En elke keer als ik denk dat ik het beu ben, voel ik opeens weer hoe lekker het loopt.
Er schuilt misschien wel een gevaar in. Ik denk wel eens, hoe ga ik straks weer passen in het ritme van werk, sociaal leven, volle agenda, het verkeer weer in. Drukte van verkeer vind ik echt irritant, nu al. Maar ook dat zal z'n weg weer wel vinden. Het bosje zal me zeker nog passen, met Bennie en de beestjes. Nu meer dan ooit.
Maar of ik mijn onrustige zoekende aard hiermee kwijt raak is maar de vraag. Soms voel ik het bijna als een verwijt, ik wil altijd iets anders, een uitdaging, iets nieuws. Of ik niet tevreden kan zijn. Maar ik ben tevreden, en toch ook wel met mijn zoekende aard. Er komt misschien nooit een einde aan een "queeste", de mijne.(Die zoeken we op).
Morgen plannen voor een lange dag, 38 km. Heeft weer te maken met voorkeur voor een slaapplek. Dus als je even niks leest, ben ik m'n voeten aan het masseren.
Dag weer...
René is er zelf niet, maar wel andere Nederlandse hospitaleros, en Helene. En een Franse pelgrim. Gezellig vanavond samen eten, want het restaurantje is dicht.
Gister in het hotel alles eens gesorteerd, uit de tas, maar ook zonder verandering er weer in. Ik kan nu nog niks missen. Komt wel. Een hotel is trouwens niet zo leuk hoor, heel onpersoonlijk. En wat krijg je nou voor meer geld? Een kamer met tweepersoonsbed, wc op de gang. Het diner bestaat uit grote frieten en gegrilde ham, met twee halve druiven en een halve tomaat. Moet je toch 70 euro voor afrekenen. Ben ik nou zo'n zuunig Zeeuws meisje (ik voel me al dagen weer 21, hoe verder de dag, hoe meer richting 51), of is pelgrimeren ook een beetje goedkoop improviseren? Liever dat laatste.
Gister niks gezelligs met het Nederlandse drietal. Ze zaten apart wat te drinken, bij het diner apart. En ik maak wel een praatje, maar ja, als er verder geen sjoeche wordt gegeven, dan houdt het op. En ik vind het niet erg, echt niet. Ik zat aan tafel beetje te kijken, een Frans drietal met de slappe lach, de Nederlanders met weinig gespreksstof, wat Franse stelletjes. En m'n boek voor m'n neus. Eindelijk weer eens wat gelezen. Nog een telefoontje van Thijs en Job, m'n eigen volkje. In bed verder gelezen, en daarna dromenland. Ik vertel ze nu niet meer hoor, ander genre.
Vandaag een warme dag, een lange saaie bosweg, daarna langs een kanaal aan de niet beschaduwde kant. En al was het in kilometers niet zo ver (26), als er een brug moet komen en na iedere bocht nog geen f...brug, en het water is lauw en raakt op. Waarom doe ik dit? Eerst dacht ik dat ik het lopen misschien saai zou vinden, maar dat vind ik dus niet. En elke keer als ik denk dat ik het beu ben, voel ik opeens weer hoe lekker het loopt.
Er schuilt misschien wel een gevaar in. Ik denk wel eens, hoe ga ik straks weer passen in het ritme van werk, sociaal leven, volle agenda, het verkeer weer in. Drukte van verkeer vind ik echt irritant, nu al. Maar ook dat zal z'n weg weer wel vinden. Het bosje zal me zeker nog passen, met Bennie en de beestjes. Nu meer dan ooit.
Maar of ik mijn onrustige zoekende aard hiermee kwijt raak is maar de vraag. Soms voel ik het bijna als een verwijt, ik wil altijd iets anders, een uitdaging, iets nieuws. Of ik niet tevreden kan zijn. Maar ik ben tevreden, en toch ook wel met mijn zoekende aard. Er komt misschien nooit een einde aan een "queeste", de mijne.(Die zoeken we op).
Morgen plannen voor een lange dag, 38 km. Heeft weer te maken met voorkeur voor een slaapplek. Dus als je even niks leest, ben ik m'n voeten aan het masseren.
Dag weer...
-
14 April 2015 - 17:08
Dirk En Briëlle:
Wat ben je toch een leuk mens. We vinden het mooi en grappig en....... genieten van je verhaal.
Liefs, Briëlle en Dirk -
14 April 2015 - 19:03
John:
Queeste , heel oud woord, in middeleeuwen bekend. Een zoektocht , een opdracht, een straftocht, een penitentie, maar vooral het gaan naar de ruimte en vrijheid in jezelf. En dat zelf zit vast aan je fysieke omgeving en de verhouding je er mee hebt. Een tocht die je gaat uitdagen en waarin je achteraf pas zal zien en oordelen op wat moment en plaats je de ruimte, het antwoord en de vrede vond.
Maar wat ik vooral van je lees Net is het grote vertrouwen dat je in je zelf hebt. Het gaan elke morgen , in een vreemde wereld waarin je overtuigd bent dat je het aankan , en de vorm zal geven die bij je hoort. Dat je overtuigd bent dat die wereld bij je past. Nu , en daarna weer in de oude wereld die veranderd zal zijn.
De onrust, het zoeken naar de uitdaging , zo horend bij jou, maar tegelijk ook de bron en het vermogen tot grote verwondering en naïviteit die je zo rijk maakt. En zo mooi dat je het deelt met alle lezers.
Met veelplezier gelezen, dappere dame.
john
-
14 April 2015 - 20:17
Dannis:
Hoi.
Mooi vervelend langs het kanaal. Mijn brug was ook te ver. Heerlijk door het lange gras.
Zit nu met Paul te eten. Geniet van je mooie reis -
15 April 2015 - 12:13
Anita:
Als ik jouw foto's bekijk, hoor ik de stilte . Wat ben jij aan het genieten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
