Dag 20

Stilletjes opgestaan en om zeven uur vertrokken.

Beetje miezer, fris windje, goed om te lopen.

In de kerk van Chateaumeilland een kaarsje opgestoken, deze keer speciaal voor de kinderen.
Met niet meer dan koeien en paarden om tegen te praten, dacht ik dan maar eens wat dieper na te gaan denken. Moet er van komen toch....

Met de eerste tien jaar begonnen voor de logica. En dan kan ik alleen maar denken wat een veilige, warme, gezellige jeugd heb ik gehad. Ik had niet meer om me druk over te maken dan of ik op tijd op zwemles kwam, of pestende jongens in het dorp.
Een jeugd op stelten, skippybal en rolschaatsen. Zaterdag friet, zondag nasi of bami, vla in het weekend. Geen wisselende mannen aan tafel, gewoon mijn eigen vader.

Ik probeer het niet belachelijk te maken, het was voorspelbaar en vertrouwd. En dat is fijn voor een kind.
Denk ik dus gelijk aan mijn kinderen en wat ik ze misschien ontnomen heb aan veiligheid en basisvertrouwen in hun jonge jeugd. En of het nou aan het minderen van de antijankpillen ligt of aan deze tocht, het raakt me nogal.

Nu eerst koffie, nog meer koffie (de bruine motor) met een muffin, en dan nog twintig kilometer om dit weer een beetje op een rijtje te krijgen.
Het is niet nieuw natuurlijk, deze gedachten. Maar wel dat ik nu zoveel tijd heb om na te denken en echt niet alles te delen wat ik denk hoor. Dan wordt dit een roman in drie delen, ieder duizend bladzijdes.
Misschien straks nog internet, maar in elk geval niet op de slaapplek Presbytere.