Pamplona

Hola
Zit ik hier in een barretje in Pamplona, tafel in de deuropening met zicht op straat, koffie met iets lekkers van de bakker. Een zonnetje zou lekker zijn voor mijn blote benen, maar ook zonder ben ik heel tevree.

Afgelopen nacht was een beetje lawaaiig vanwege een snurker, en zelfs oordoppen houden niet alles tegen. Maar het went om niet zoveel te slapen. Om zes uur beginnen de eersten te rommelen. We waren met een stuk of tien.

Gezamenlijk ontbeten en 8 km gelopen naar Pamplona. Een mooie, oude ommuurde stad, waar in juli de stieren door de straten rennen. Moet een spannend gebeuren zijn.

In de stad gaat John zijn eigen weg en ik ook. Vandaar dat ik hier even lekker zit te schrijven. Straks de stad zien en dan een km of zeven naar de volgende slaapplek.

Ik deed het vorige traject echt alles zelf. Hier kan ik ook een beetje op mijn gezelschap leunen, letterlijk en figuurlijk. Er waren gister spectaculair gladde paadjes, en dan krijg ik al snel een stok, schouder of hand aangeboden. Voel ik me weer even het vrouwtje in 't gezelschap. En er wordt eens gebeld voor een slaapplek, een drankje gehaald.....

In 't gezelschap van John en meer Amerikanen en Canadezen vliegen de awesomes, wonderfull en greats me om de oren. Ik steek er een beetje de draak mee, maar gek genoeg ga je al snel zelf ook in het Engels denken. Al zal m'n uitspraak nog steeds wel erg schoolengels zijn. Was ik net gewend aan Frans...

Wat ik ook nog even kwijt wou bij een foto van John, de bloemetjes met regendruppels, was dat ie nu ziet wat er dichtbij hem is. Het was in de mist boven in de bergen, en iedereen probeert zo ver mogelijk te kijken. Maar dichtbij kan het zo mooi zijn. Dus dat was even zijn moment.

Het wordt nu steeds drukker in de straten, ik zie pelgrims passeren en veel andere toeristen. En het Spaans is hier de voertaal, dus ik hola en buenos dias wat af. Want met vriendelijkheid kom je een heel eind.
Nu komt Denis erbij, de gepensioneerde fransoos. Tot laters.