Dag 12
Door: Jeannette
Blijf op de hoogte en volg Jeannette
09 April 2015 | Frankrijk, Vézelay
Le journal du jour...
Ergens ben ik een dag kwijtgeraakt, maar ik zit op donderdag, dag 12.
Eerst even afmaken van gister. We hebben netjes gewacht tot vier uur in de middag, dan konden we boodschappen doen bij bakker en slager. De epicerie was al een maand dicht, want de eigenaresse was overleden. Dus knuffels en bloemen voor de deur, maar geen levensmiddelen. Bleken bij nader inzien ook de bakker en slager vanmiddag gesloten. Wat nu? Geen eten is geen optie na zo'n dag.
Op een binnenpleintje stonden wat mannen bij mekaar, en heb ik gevraagd of we van hun wat brood konden kopen. Nou, van de een kregen we brood en toetjes, van de ander camembert en blikjes tonijn met tomaat. Alles bij mekaar was het na een lange dag lopen nog een heerlijk diner om acht uur. Mannetjes heel erg bedankt en een leuke foto gemaakt. Zo zie je maar, er is altijd een oplossing.
Na een prima nacht in een gemeenteherberg in Bessy-sur-Cure zijn vanmorgen de eerste traantjes gevloeid.
Dannis had er de vaart in en is eerder vertrokken. Afscheid nemen is dan kort en prima, maar hij is wel even de enige bekende in de wijde omgeving. En dat vertrouwde even kwijtraken deed het hem.
Dannis had al gezegd, samen lopen is leuk en gezellig, alleen lopen is heerlijk en dan kom je in een flow dat je niet eens voelt dat je loopt. En bedankt hè.
Maar ik had ook geen tranen om de persoon Dannis, het ging om de enige vertrouwde bekende persoon (waar je dan wel in heel korte tijd een band mee opbouwt en die lief en leuk is) maar het had ieder ander kunnen zijn (staan we nu quite?).
Het zit hier niet zo in mekaar met beleefdheden en mekaar ontzien. Je zegt wat je bedoelt en geen gedraai om iemand te pleasen of beleefd te zijn. Nee, je loopt je eigen camino en trekt je eigen plan.
Dus toedeledoki Dannis. Of zoals een goeie pelgrim betaamd, buon camino, au revoir.
Onderweg heerlijk gelopen. Ben gebeld en blij dat ie de derde keer opnam. Lekker even bijgepraat en weer verder. Al snel twee koffietjes gedronken. De omgeving is zo bijzonder mooi. Ik voel me soms als Eva in het paradijs, maar dan zonder Adam en met kleren, en wel met appel. Links een stomende rivier, rechts bos en rotsen, allemaal bloemetjes ( voorjaar is hier echt wat eerder), vlinders, vogels, hagedisjes. Echt zo genieten.
En soms voel ik me Jeanne d'Arc, stoer en taai. En maar klimmen en zweten, en dalen over stenige paadjes. Heel warm, alles is binnen de kortste keren zeiknat. In Cravant zaten we zelfs even naast een huis waar Jeanne had geslapen, vandaar dat ik die verwantschap zo voel.
En vanmiddag toch even vier km verkeerd gelopen. Ik dacht waar blijven die rood/witte markeringen nou, en ze kwamen niet. Dus terug, een automobilist aangehouden die ook niks wist en zo mijn weg door bramen en weiland gezocht en gevonden. Al liep er zag ik later ook gewoon een weggetje naar toe.
Gps kan dus af en toe wel makkelijk zijn (heb ik niet). En ook het man zijn heeft voordelen. Als je als vrouw moet plassen is het iedere keer rugzak af, natte kleren afstropen, door je knieën (auau), niet op je broek of schoenen plassen, overeind komen (nog meer gekreun) en de rugzak weer met wat sprongetjes goed op je rug krijgen. Hoe makkelijk is het je gulp open te ritsen...
Ik zou het wel willen kunnen met rugzak op door de knieën, maar ben bang dat ik dan achterover val.
Om vier uur aangekomen in Vezelay na een enorme klim. Het ligt namelijk heel mooi te wezen bovenop een berg. Eerst een stempel gehaald in de basiliek en gelijk door naar de douche bij de "Sainte Madeleine". Heel vriendelijk allemaal, en ik lig op een slaapzaal met wel tien bedden, helemaal alleen. Super.
Als ik beneden kom, wie zie ik daar...Dannis. Ik zal nog eens een traan laten.
Maar dit is geen vervolg van een samenloop. Morgen eerst om zeven uur een kerkdienst in de basiliek, kaarsje aansteken en op weg met het nieuwe boekje naar Anthien, en het mooie oude, maar ook wel toeristische Vezelay weer achterlaten.
Bedankt voor reacties, sms, mail. Ik lees het allemaal met veel plezier, alleen lukt het niet om iedereen weer terug te schrijven. Maar in gedachten praat ik wel terug hoor. Ik praat zelfs hardop tegen een vlinder die meevloog; gaat best lekker hè als je kunt vliegen, bergop.
Nou, m'n pot thee is leeg en ik ga zo m'n diner in de magnetron zetten. Doei.
Ergens ben ik een dag kwijtgeraakt, maar ik zit op donderdag, dag 12.
Eerst even afmaken van gister. We hebben netjes gewacht tot vier uur in de middag, dan konden we boodschappen doen bij bakker en slager. De epicerie was al een maand dicht, want de eigenaresse was overleden. Dus knuffels en bloemen voor de deur, maar geen levensmiddelen. Bleken bij nader inzien ook de bakker en slager vanmiddag gesloten. Wat nu? Geen eten is geen optie na zo'n dag.
Op een binnenpleintje stonden wat mannen bij mekaar, en heb ik gevraagd of we van hun wat brood konden kopen. Nou, van de een kregen we brood en toetjes, van de ander camembert en blikjes tonijn met tomaat. Alles bij mekaar was het na een lange dag lopen nog een heerlijk diner om acht uur. Mannetjes heel erg bedankt en een leuke foto gemaakt. Zo zie je maar, er is altijd een oplossing.
Na een prima nacht in een gemeenteherberg in Bessy-sur-Cure zijn vanmorgen de eerste traantjes gevloeid.
Dannis had er de vaart in en is eerder vertrokken. Afscheid nemen is dan kort en prima, maar hij is wel even de enige bekende in de wijde omgeving. En dat vertrouwde even kwijtraken deed het hem.
Dannis had al gezegd, samen lopen is leuk en gezellig, alleen lopen is heerlijk en dan kom je in een flow dat je niet eens voelt dat je loopt. En bedankt hè.
Maar ik had ook geen tranen om de persoon Dannis, het ging om de enige vertrouwde bekende persoon (waar je dan wel in heel korte tijd een band mee opbouwt en die lief en leuk is) maar het had ieder ander kunnen zijn (staan we nu quite?).
Het zit hier niet zo in mekaar met beleefdheden en mekaar ontzien. Je zegt wat je bedoelt en geen gedraai om iemand te pleasen of beleefd te zijn. Nee, je loopt je eigen camino en trekt je eigen plan.
Dus toedeledoki Dannis. Of zoals een goeie pelgrim betaamd, buon camino, au revoir.
Onderweg heerlijk gelopen. Ben gebeld en blij dat ie de derde keer opnam. Lekker even bijgepraat en weer verder. Al snel twee koffietjes gedronken. De omgeving is zo bijzonder mooi. Ik voel me soms als Eva in het paradijs, maar dan zonder Adam en met kleren, en wel met appel. Links een stomende rivier, rechts bos en rotsen, allemaal bloemetjes ( voorjaar is hier echt wat eerder), vlinders, vogels, hagedisjes. Echt zo genieten.
En soms voel ik me Jeanne d'Arc, stoer en taai. En maar klimmen en zweten, en dalen over stenige paadjes. Heel warm, alles is binnen de kortste keren zeiknat. In Cravant zaten we zelfs even naast een huis waar Jeanne had geslapen, vandaar dat ik die verwantschap zo voel.
En vanmiddag toch even vier km verkeerd gelopen. Ik dacht waar blijven die rood/witte markeringen nou, en ze kwamen niet. Dus terug, een automobilist aangehouden die ook niks wist en zo mijn weg door bramen en weiland gezocht en gevonden. Al liep er zag ik later ook gewoon een weggetje naar toe.
Gps kan dus af en toe wel makkelijk zijn (heb ik niet). En ook het man zijn heeft voordelen. Als je als vrouw moet plassen is het iedere keer rugzak af, natte kleren afstropen, door je knieën (auau), niet op je broek of schoenen plassen, overeind komen (nog meer gekreun) en de rugzak weer met wat sprongetjes goed op je rug krijgen. Hoe makkelijk is het je gulp open te ritsen...
Ik zou het wel willen kunnen met rugzak op door de knieën, maar ben bang dat ik dan achterover val.
Om vier uur aangekomen in Vezelay na een enorme klim. Het ligt namelijk heel mooi te wezen bovenop een berg. Eerst een stempel gehaald in de basiliek en gelijk door naar de douche bij de "Sainte Madeleine". Heel vriendelijk allemaal, en ik lig op een slaapzaal met wel tien bedden, helemaal alleen. Super.
Als ik beneden kom, wie zie ik daar...Dannis. Ik zal nog eens een traan laten.
Maar dit is geen vervolg van een samenloop. Morgen eerst om zeven uur een kerkdienst in de basiliek, kaarsje aansteken en op weg met het nieuwe boekje naar Anthien, en het mooie oude, maar ook wel toeristische Vezelay weer achterlaten.
Bedankt voor reacties, sms, mail. Ik lees het allemaal met veel plezier, alleen lukt het niet om iedereen weer terug te schrijven. Maar in gedachten praat ik wel terug hoor. Ik praat zelfs hardop tegen een vlinder die meevloog; gaat best lekker hè als je kunt vliegen, bergop.
Nou, m'n pot thee is leeg en ik ga zo m'n diner in de magnetron zetten. Doei.
-
09 April 2015 - 19:03
Briëlle:
Tjonge Jeanette, het is zo super leuk en gezellig je verhalen te lezen.
En ik vind het zo bijzonder wat je doet.
Ik kijk alweer uit naar morgen, weer een reisverslag.
Liefs, Briëlle -
09 April 2015 - 19:57
Petra En Bram:
Ha Jeannette,
Geweldig om je verslagen te lezen, Bram is ook "fan", elke dag is "heb jij Jeannette al gelezen" een vaste vraag geworden, en 's avonds bij ons glaasje rode wijn praten we over je reis en je belevenissen. Wat een ervaring, om jaloers op te worden !
Blijf doorgaan, met lopen en ons vermaken met je verhalen !
Hartelijke groet uit een zonnig Zeeland.
Petra en Bram
-
09 April 2015 - 21:06
Leanne & Bob:
Hoi Net, vandaag weer even " bij gelezen". Had een aantal dagen geen tijd gehad, zojuist alles gelezen. Je hebt echt talent hoor, we zien alles zo voor ons en we genieten allebei van je verhalen. Hopelijk blijft alles goed met je gaan, geniet er van. Tot lees en schrijfs, veel wandelplezier en we zijn benieuwd naar je volgende belevenissen. Groetjes van Bob en Le -
09 April 2015 - 22:34
Astrid:
Ook ik dacht nu, voor het slapen gaan, oh ik moet nog even lezen. Hoe zou het met haar zijn? Sommige stukjes lees ik Ed even voor. Je loopt er niet alleen hoor, laat Dannis maar gaan.
Af en toe grinniken. In mijn fantasie zie ik je zo achterover vallen met rugzak op en broek naar benee. Heel elegant allemaal! Maak je dan wel een selfie :-)
Er bestaan wel van die plastuitjes voor vrouwen. Ik heb ze nooit gebruikt maar het zou wel kunnen werken.
-
09 April 2015 - 23:15
Lia Den Ouden:
Lieve Jeannette,ik reageer nu pas omdat ik je nu pas volg. Niet omdat ik het niet wou.maar omdat ik op een mailtje vooraf zat te wachten,nee dus. Maar gevonden dank aan Annoesjka. Gelukkig,ik miste je al,geen teken van leven is ook niets. Ik merk dat het goed gaat,en dat je aan vlinders een goede gesprekspartner hebt. Nog veel inspirerende mensen onderweg,maar ook de eenzaamheid moet je verdragen.En dat valt niet altijd mee.
Op naar de volgende dag,je ligt misschien al op bed,want het zijn zware dagen,en slapen als een roos.Veel lieve groeten vanuit het Roosendaalse xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
