Dag 24
Door: Jeannette
Blijf op de hoogte en volg Jeannette
21 April 2015 | Frankrijk, Marsac
Vandaag het eerste stuk over asfalt overleefd. Veel als gekken rijdende Fransen, vooral moeders die hun kinderen naar school brengen. Niet al te vrolijk kijkend. En misschien wel denkend weer zo'n malloot die naar Santiago loopt.
Daarna weer mooi, weids, lekker zonnetje, beetje wind.
Mooie rivieren die het landschap zo mooi maken en inspireren. Denk aan "de rivier" van Stef Bos, of luister naar Bram Vermeulen, "ik heb een steen verplaatst in een rivier...."
Ik liep lekker, iedere stap brengt me soms bewust, vaker onbewust dichter bij Santiago. Ik denk niet teveel in kilometers.
En ook dichter bij mezelf. Toch mam; ik denk ik gooi hem erin; je moet ver lopen om dicht bij jezelf te komen.
Even gerust op een muurtje in een stille achtertuin. Komt de bewoonster thuis, en vraagt of ik mee eet. Heb ik mezelf nu teveel uitgenodigd?
Warm eten is me te vroeg, maar een kop koffie altijd. Een lieve, wat eenzame vrouw. Sinds vier jaar weduwe. Zeven kinderen waarvan ze er nog vier ziet. Een kleinzoon die zich vanwege een gokverslaving van het leven heeft beroofd. C'est la vie, zei ze ervan.
Maar ze vertelde ook over de paardebloemen. Die staan hier velden vol. De blaadjes gebruiken ze voor salade, de bloemetjes maken ze compote van. C'est ook la vie.
Daarna in Benevent-l'Abbaye tegenover de kerk thee gedronken met veel gebak. En omdat internet het gelukkig niet deed een praatje met de Frans-Vietnamese eigenaar. Hij moet zeven dagen per week open zijn om te kunnen leven, en dat was ook voor hem wel wat te veel.
Verder door een mooi bos, kom ik een eenzame wandelaar tegen zonder rugzak (ojee enge mannen). Niks engs aan hoor. Samen op de foto, pet af, bril op en ik heb een goed signalement.
Op tijd aangekomen in Marsac, waar ik in de gite verwelkomd wordt door Lola, een dertienjarige hond. Verder is er niemand. Mooie plek, grote tuin. Winkel en boulangerie vandaag en morgen dicht, dus het wordt simpel met eten.
Beetje tomaat, tonijn, restje macaroni. Restje wijn, ik denk van de vorige pelgrims, dankjewel. Ik red me wel weer.
Dag weer.
Daarna weer mooi, weids, lekker zonnetje, beetje wind.
Mooie rivieren die het landschap zo mooi maken en inspireren. Denk aan "de rivier" van Stef Bos, of luister naar Bram Vermeulen, "ik heb een steen verplaatst in een rivier...."
Ik liep lekker, iedere stap brengt me soms bewust, vaker onbewust dichter bij Santiago. Ik denk niet teveel in kilometers.
En ook dichter bij mezelf. Toch mam; ik denk ik gooi hem erin; je moet ver lopen om dicht bij jezelf te komen.
Even gerust op een muurtje in een stille achtertuin. Komt de bewoonster thuis, en vraagt of ik mee eet. Heb ik mezelf nu teveel uitgenodigd?
Warm eten is me te vroeg, maar een kop koffie altijd. Een lieve, wat eenzame vrouw. Sinds vier jaar weduwe. Zeven kinderen waarvan ze er nog vier ziet. Een kleinzoon die zich vanwege een gokverslaving van het leven heeft beroofd. C'est la vie, zei ze ervan.
Maar ze vertelde ook over de paardebloemen. Die staan hier velden vol. De blaadjes gebruiken ze voor salade, de bloemetjes maken ze compote van. C'est ook la vie.
Daarna in Benevent-l'Abbaye tegenover de kerk thee gedronken met veel gebak. En omdat internet het gelukkig niet deed een praatje met de Frans-Vietnamese eigenaar. Hij moet zeven dagen per week open zijn om te kunnen leven, en dat was ook voor hem wel wat te veel.
Verder door een mooi bos, kom ik een eenzame wandelaar tegen zonder rugzak (ojee enge mannen). Niks engs aan hoor. Samen op de foto, pet af, bril op en ik heb een goed signalement.
Op tijd aangekomen in Marsac, waar ik in de gite verwelkomd wordt door Lola, een dertienjarige hond. Verder is er niemand. Mooie plek, grote tuin. Winkel en boulangerie vandaag en morgen dicht, dus het wordt simpel met eten.
Beetje tomaat, tonijn, restje macaroni. Restje wijn, ik denk van de vorige pelgrims, dankjewel. Ik red me wel weer.
Dag weer.
-
21 April 2015 - 20:00
Jeannette Koeman:
Die buxus was even voor jou pap -
21 April 2015 - 21:22
Lia Den Ouden:
Lieve Jeannette,een paar dagen verstek laten gaan omdat Jos en Ella er waren. Maar gelukkig loop je nog,en het gaat je nog steeds goed geloof en hoop ik. Knie nog in goede staat hopelijk.Wat ben je toch een kanjer. Ze zeggen dat je anders terug komt als je daar geweest bent.,ben benieuwd. Veel denken over het leven onderweg relativeerd dat je het zo gek nog niet doet. Veranderen wat geweest is gaat toch niet meer,en gewoon het beste er van maken.
Liefs, Lia xxx -
22 April 2015 - 08:16
Anita:
Hoi Jeannette, wat een bijzondere mensen kom je toch tegen als je wandelt. Mike heeft ook eens in Schotland 2 weken gewandeld. Weet je dat nog? Op een dag waren ze verdwaald, midden in the middle of nowhere. Stond er opeens een huisje. Dus hij belt aan en legt uit dat ze verdwaald waren en geen eten meer hadden. Binnenkomen mochten ze niet, ze moesten even buiten wachten, even later kregen ze een tas vol eten. Toen ze ergens op een grasveldje zaten, bleek er brood in te zitten, een een stuk vlees en allerlei lekkere dingen. Dat is toch prachtig, mensen die zoiets doen. Zoals die weduwe die jou wilt helpen met een maaltijd, maar zelf ook een avondje gezelschap heeft, mooi vind ik dat. Wat een avontuur maak je mee, kan het niet genoeg zeggen. En dan te weten hoe Max en ik ons zorgen hebben gemaakt om jou voordat je weg ging. ;-). En ik ben het met Lia eens, ben benieuwd hoe jij veranderd door deze ervaring. Maar je hoeft niet te veel te veranderen, je bent een prima mens! <3 -
22 April 2015 - 16:21
Pa En Ma:
Hoi,
mooie buxus,pa had wel graag een eindje met je meegelopen,
mooie natuur en aardige mensen.
we leven,en lezen met je mee.
liefs xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
