Dag 26
Door: Jeannette
Blijf op de hoogte en volg Jeannette
24 April 2015 | Frankrijk, Limoges
LUCTOR ET EMERGO
Poehee, ik vond het zwaar vandaag. Lange route, veel klimmen, zere linker schouder en rechter enkel. Dat jullie 't maar weer weten.
Ik moet even iets rechtzetten. Gister weer met een grote groep gegeten, zeven Fransen, een Canadees (dezelfde) en ik. En nu was het wel gezellig. Of het aan de Keltische muziek lag of aan het knappend haardvuur....Blijkt maar weer eens dat ik te snel oordeel. En dat wilde ik zo niet meer doen.
Blijft wel (cliché) dat ik me in een groep meer alleen kan voelen dan alleen aan de wandel door Frankrijk.
Françoise blijkt inderdaad een kleurrijke krachtige vrouw te zijn. Sterke vrouwen imponeren me altijd, meer dan sterke mannen. Ik voel me gelijk een beetje nietig. Ze had trouwens heerlijk gekookt, speelde nadien op haar trekharmonica en maakt mooie aparte kunst.
Ik weet niet hoe het komt, maar het maakt me onzeker. Terwijl ik dat in grote lijn niet ben.
Niet proberen me het tegendeel te laten zien, zo voel ik het.
Zo in de ochtend dus wat zelfreflectie, of geneuzel. Maar de route is te zwaar om hier lang mee bezig te zijn. In Sainte-Leonard-de-Noblat een medepelgrim kort ontmoet. Oud en Frans, meer weet ik niet. Lekker aan de koffie, fruit ingeslagen (heel bakje verse aardbeien voor mezelf).
Komt er na die stad gelijk een steile klim en vind ik een petje. Na een uurtje haal ik de wat oudere Fransman in en wat ie ie blij met z'n petje. Gerard heet ie, da's makkelijk, net als m'n vader. Hij is 81 en doet korte routes. Maar toch.....
Twee kussen en een foto en onze wegen scheiden zich alweer.
Ook even een foto van zo'n ouderwetse telefooncel die hier nog zo veel staan. Vroeger op vakantie als je belde was het eerste wat je zei altijd : ik bel niet lang hoor, de francen vliegen erdoor...
Soms heb ik even van die pauzemomenten die zo heerlijk zijn. Even de tas af, sinaasappel of stuk brood, vogeltjes, zon, wind. Zoals Ben dan zou zeggen, ik laat het lekker binnenkomen. Een voorrecht dat ik hier ben.
Onderweg kwam ik in het bos ook een soort caminototem tegen (foto). Allerlei mooie teksten en spulletjes op een boomstronk. En dat doet goed, zo'n beetje aanmoediging. Net als de mensen die je zomaar groeten en "bon courage" " bon marche" etc. toeroepen.
In mijn werk zeg of fluister ik ook vaak "goeie reis" naar mensen. Maar dan is het wel een andere reis, de laatste. Daar is vooral veel courage voor nodig.
Aan het eind van m'n latijn kom ik aan in Aureil, waar m'n slaapplek ergens zou zijn. Niks te zien, dus even bellen. Ik zit naast het kerkhof en ze komt me ophalen. Ik had gewoon nog wat verder moeten lopen. Maar wel fijn hoor, even wat hulp. Ik ben echt moe. En nu in een ouderwets Frans huis met dikke muren, dus koud van binnen, me weer even verschanst voor de avond/nacht. Met gebrek aan thee maar aan de wijn.
Er is net een Fransman binnengekomen, Francis, die 45 km achter de rug heeft. Een echte sportman zo te zien, met prachtige bruine benen, waar menig vrouw jaloers op zou zijn.
Na een praatje, hij is 64 jaar, prostaatkanker gehad, vrouw, kind kleinkind, bijna 43 jaar getrouwd ( ja, het rolt er allemaal makkelijk uit) toch weer een ander verhaal. Ja, ho even, ik wacht wel even af met m'n oordeel. We hebben een gezellige avond gehad met eten van de oudere dame uit het kasteel (zo lief dat ze dat komt brengen) en Francis is aardig (verrassend he Rachel).
Vannacht weer lekker veel gedroomd ( weer dooien, bedolven onder sneeuw) en onrustige benen. De wallen zijn niet meer weer weg te werken, Als ik al wat opsmeerde.
Morgen een dag van 17 km, Limoges bekijken. Is een grote stad met veel kerken en een mooi station. En dan zit er ruim 700 km op.
Groetjes
Poehee, ik vond het zwaar vandaag. Lange route, veel klimmen, zere linker schouder en rechter enkel. Dat jullie 't maar weer weten.
Ik moet even iets rechtzetten. Gister weer met een grote groep gegeten, zeven Fransen, een Canadees (dezelfde) en ik. En nu was het wel gezellig. Of het aan de Keltische muziek lag of aan het knappend haardvuur....Blijkt maar weer eens dat ik te snel oordeel. En dat wilde ik zo niet meer doen.
Blijft wel (cliché) dat ik me in een groep meer alleen kan voelen dan alleen aan de wandel door Frankrijk.
Françoise blijkt inderdaad een kleurrijke krachtige vrouw te zijn. Sterke vrouwen imponeren me altijd, meer dan sterke mannen. Ik voel me gelijk een beetje nietig. Ze had trouwens heerlijk gekookt, speelde nadien op haar trekharmonica en maakt mooie aparte kunst.
Ik weet niet hoe het komt, maar het maakt me onzeker. Terwijl ik dat in grote lijn niet ben.
Niet proberen me het tegendeel te laten zien, zo voel ik het.
Zo in de ochtend dus wat zelfreflectie, of geneuzel. Maar de route is te zwaar om hier lang mee bezig te zijn. In Sainte-Leonard-de-Noblat een medepelgrim kort ontmoet. Oud en Frans, meer weet ik niet. Lekker aan de koffie, fruit ingeslagen (heel bakje verse aardbeien voor mezelf).
Komt er na die stad gelijk een steile klim en vind ik een petje. Na een uurtje haal ik de wat oudere Fransman in en wat ie ie blij met z'n petje. Gerard heet ie, da's makkelijk, net als m'n vader. Hij is 81 en doet korte routes. Maar toch.....
Twee kussen en een foto en onze wegen scheiden zich alweer.
Ook even een foto van zo'n ouderwetse telefooncel die hier nog zo veel staan. Vroeger op vakantie als je belde was het eerste wat je zei altijd : ik bel niet lang hoor, de francen vliegen erdoor...
Soms heb ik even van die pauzemomenten die zo heerlijk zijn. Even de tas af, sinaasappel of stuk brood, vogeltjes, zon, wind. Zoals Ben dan zou zeggen, ik laat het lekker binnenkomen. Een voorrecht dat ik hier ben.
Onderweg kwam ik in het bos ook een soort caminototem tegen (foto). Allerlei mooie teksten en spulletjes op een boomstronk. En dat doet goed, zo'n beetje aanmoediging. Net als de mensen die je zomaar groeten en "bon courage" " bon marche" etc. toeroepen.
In mijn werk zeg of fluister ik ook vaak "goeie reis" naar mensen. Maar dan is het wel een andere reis, de laatste. Daar is vooral veel courage voor nodig.
Aan het eind van m'n latijn kom ik aan in Aureil, waar m'n slaapplek ergens zou zijn. Niks te zien, dus even bellen. Ik zit naast het kerkhof en ze komt me ophalen. Ik had gewoon nog wat verder moeten lopen. Maar wel fijn hoor, even wat hulp. Ik ben echt moe. En nu in een ouderwets Frans huis met dikke muren, dus koud van binnen, me weer even verschanst voor de avond/nacht. Met gebrek aan thee maar aan de wijn.
Er is net een Fransman binnengekomen, Francis, die 45 km achter de rug heeft. Een echte sportman zo te zien, met prachtige bruine benen, waar menig vrouw jaloers op zou zijn.
Na een praatje, hij is 64 jaar, prostaatkanker gehad, vrouw, kind kleinkind, bijna 43 jaar getrouwd ( ja, het rolt er allemaal makkelijk uit) toch weer een ander verhaal. Ja, ho even, ik wacht wel even af met m'n oordeel. We hebben een gezellige avond gehad met eten van de oudere dame uit het kasteel (zo lief dat ze dat komt brengen) en Francis is aardig (verrassend he Rachel).
Vannacht weer lekker veel gedroomd ( weer dooien, bedolven onder sneeuw) en onrustige benen. De wallen zijn niet meer weer weg te werken, Als ik al wat opsmeerde.
Morgen een dag van 17 km, Limoges bekijken. Is een grote stad met veel kerken en een mooi station. En dan zit er ruim 700 km op.
Groetjes
-
24 April 2015 - 10:13
Briëlle:
Da's heel herkenbaar Jeanette wat je schrijft over je in een groep meer alleen kunnen voelen dan wanneer je gewoon lekker met jezelf bent.
En ja, we zijn zo gauw geneigd ons te vergelijken met een ander, als ik jou zo aan de wandel zie en je blog lees, vind ik je een reuze sterke vrouw die dingen doet die ik weer niet zo doen en niet zou durven. Zo zie je maar: het is niet gauw goed hé...
Maar ja, misschien zijn we gewoon allemaal sterk op onze eigen manier en binnen de situatie waar we mee te maken hebben.
Zo, genoeg gefilosofeer voor vandaag.... geniet er weer van en we lezen je wel weer.
Liefs
Briëlle -
24 April 2015 - 10:38
Jeannette Koeman:
Hij was nog niet af Brielle, ik sla hem in etappes op. Wel leuk, je reacties. En vandaag inderdaad geen gefilosofeer meer. Liefs terug -
24 April 2015 - 12:43
Dineke:
Poe he 700!!! In een maandje...ik was altijd al blij als de 6 van de avond4daagse erop zat... en ik ben het met Briellle eens, ieder zn/haar eigen kracht...maar bkijft desonfanks van jou een bijzondere prestatie hoor, dat blijft gewoon lekker overeind,ook aldoe je wat je het liefste doet, lekker lopen!
Dat filosoferen kan je toxh niet laten, dus ook gewoon blijven doen, dan noem je het gewoon anders af en toe -
24 April 2015 - 15:53
Lia Den Ouden:
Lieve Jeannette,jij niet sterk hoe kom je erbij? Zwaar werk op de hospice. Je komt je dromen na. Je gaat ergens voor:-) Nee leer mij Jeannette niet kennen. Ik ben al blij met 5 minuten op de hometrainer en 5 minuten op een roeiapparaat.Je bent een kanje om nu al zo'n prestatie neer te zetten. Gewoon doorgaan!
Liefs xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
