Dag 34

Hehe even WiFi.
Terug naar vrijdag (het is zondag wanneer ik dit schrijf).
Een nacht van veel slaapzakgekraak met An en Lieve, om half zeven opgestaan.
Een lange dag van 34 km voor de boeg. En regenen dat het doet.

We zijn met veel pelgrims en iedereen vertrekt op eigen houtje (of in duo's) als het ontbijt erin zit.
Begin gaat lekker, maar na zo'n tien kilometer en slechte bewegwijzering ben ik het toch echt even kwijt. Gelukkig komen Alain en Patrick eraan die het net zo min weten. Maar liever met z'n drieën kwijt dan alleen.

Na een aantal kilometer komen we toch in een dorpje aan, Sainte Gerie. En daar is het feest omdat het 1 mei is. Dus een soort plantjesruilbeurs in "le Mairie". Een gezellig dorpsgebeuren en twee bakjes koffie, gratuit.

Alain en Patrick vast doorgestuurd. En ik trek even m'n eigen plan langs de snelweg. Kan ik ook niet verkeerd gaan. En hoe leuk is een bos als alles donker en nat is, je constant op de stenige glibberige weg moet letten en op de pijlen die er te weinig staan. (Het boekje helpt vaak ook niet echt)

Ondertussen wordt alles wel heel nat. Een cape houdt veel tegen, maar toch worden de kleren vochtig. En omdat ik een korte broek aan heb (die ene lange bewaar ik voor 's avonds), plakt die cape zo lekker tegen mijn benen. Moet ik ook nog plassen, en door al die regen gaat de kraan te vroeg open (vrouwenkwaaltje) en wordt alles nog iets natter. Wat maakt het nog uit.

Na een poosje pak ik toch de originele route weer op en kom ik een vrouw tegen in het bos met twee honden. Ze vraagt me om de koffie.

En dat geeft zo'n dag dan toch weer even een zonnig randje. Valerie is een Amerikaanse die in Frankrijk is gaan wonen voor werk en om haar zoon tweetalig op te voeden. Ze is aardig en intelligent. Ze heeft voor een bank gewerkt. Leest ook graag en is lid van een boekenclub. Gespreksstof genoeg.
En toch makkelijk, een keer in het Engels.

Ook Valerie lijkt eenzaam. Ze woont afgelegen met haar twee honden. Haar man is gestorven aan longkanker en haar zoon woont in Texas en belt nooit. Ze maakt zich zorgen om hem. Hij heeft z'n studie niet afgemaakt en wil sciencefiction-schrijver worden. Ze gelooft er niet zo in. En ze zou willen dat ie een meisje heeft, maar ze denkt dat hij door z'n lengte (te kort) minder kans heeft (moeders.......).
Dan is ze ook nog onzeker over hoe ze eruit ziet...
Jammer toch dat mensen zo aan zichzelf kunnen twijfelen.
En alleen zijn is prima, maar voor eenzaamheid moest toch een oplossing zijn.

Als ik weg ga krijg ik haar vest mee, omdat wat ik aan heb nat is. Het is haar te groot en ze wil dit plezier graag doen. Dus ik bedank haar, twee zoenen, en zeg wat een lief mens ze is. De foto ga ik haar mailen.

Iets warmer gekleed loop ik verder. En dat is nog een behoorlijk stuk.
Flink glibberen door de modder en een heel steil glad paadje af. Je kan op minder glad je nek breken. Aankomst in Port-Sainte-Foy. In eerste instantie vind ik m'n overnachtingsplek niet. Maar na een paar keer heen en weer over de Dordogne gestuurd te zijn kom ik toch aan.

De heer des huizes staat me zijn bed af (er zijn al meer pelgrims) en wat doet een warme douche dan toch weer goed. Hij gaat ook nog koken voor ons. Dus later aan tafel met Alain, Patrick, huisbaas en ik. De huisbaas vertelt honderduit. Hij heeft geen tv of internet, wel mooie klassieke muziek, is contrabasspeler in een jazzband, vaart graag en heeft aan z'n spullen en alles aan de muur te zien veel interesses.

Nu maar hopen dat m'n schoenen morgen droog zijn. De verwarming doet het niet, dus de kranten moeten hun werk doen.
Morgen verder.