Dag 46 en 47

He, hallo dan. Ik ben er overheen hoor, die Pyreneen.

Maar ik begin toch even met de woensdag. Opgestaan in Ostabat, ontbijtje in de herberg en met Chantal richting St. Jean Pied de Port. Toch wel een plaats van betekenis. Daar beginnen veel pelgrims hun tocht, en het is de laatste plaats in Frankrijk voor de Pyreneen.

We lopen stukken samen, ook stukken alleen. Er zijn al behoorlijk wat meer pelgrims. Ik moet er aan wennen. Als we aankomen in St JP de Port nog veel meer toeristen en pelgrims. Het is een mooi oud stadje, veel winkeltjes en terrassen, erg druk. Ik breng een pakketje naar de post om mijn rugzak nog wat lichter te maken. En ik neem afscheid van Chantal, die haar tocht hier voorlopig eindigt.

Afscheid nemen voelt altijd even lastig als je het leuk hebt gehad. In korte tijd deel je even heel veel van elkaars leven. En je gaat automatisch een beetje leunen op de ander, met de goeie route zoeken, wanneer je pauzeert ed. Toch weer verder alleen. En dat voelt al snel ook weer goed.

Ik ga St JP de Port uit, ik plak er nog wat kilometers aan vast, met het idee de drukte wat te verlaten.
Dat is ook zo, want in m'n dooie eentje ga ik met kleine stapjes in een gestaag tempo de bergen in. Gelijk hartstikke steil. Gaat goed. Wel veel mist, dus geen mooie uitzichten. En de knie gaat met dit tempo ook goed.

Dan kom ik aan bij de refuge in Hunto, op 486 meter hoogte. Ik deel een kamer met drie mannen, schoon bed, goeie douche.
Ik ontmoet een Canadese met dochter, er is ook een stel uit Polen met twee heel kleine kindjes. En veel Fransen, paar Italianen.

Uiteindelijk zitten we aan tafel met zo'n dertig man. Beetje apres-ski sfeertje en na wat flessen wijn wordt het praten harder en harder, er wordt gezongen en ik denk erover op tafel te gaan dansen....maar nee, ik ga naar buiten en bel Ben even.
Thuis zijn er vandaag vier kleine katjes geboren, en ik zou graag deze menigte even achter me laten en thuis zijn. Maar het gaat prima, Ben is een perfecte kraamheer en zorgt goed voor z'n kroost en moeder Juul.

Over die grote verandering hier; ik ga me openstellen voor wat er komt. Ik heb gekozen voor de route Frances (en niet voor de rustiger noordroute) en wil niet op voorhand dit niet leuk gaan vinden. Ik heb de hele reis genoten van iedere dag nieuwe verrassingen, en dat ga ik nu weer proberen. Ik zal m'n plekje wel vinden.
Die nacht weinig geslapen met een snurker op de kamer. En om kwart over zes de eerste die opstaat. Dus ik trek ook m'n kleren maar aan en na het ontbijt hoger de bergen in in een dichte mist.

Aparte ervaring. Ik loop langzaam, ademhaling in regelmatige halen, eigen tempo, af en toe zie ik in de mist een andere pelgrim. Ik kom in een groepje met Desmond, een Ier, Joseph, Fransman en John, Koreaan. Zelfs in de bergen is er een hut met koffie en Baskisch gebak, zo lekker. En later een busje met een beetje van alles. En uiteindelijk de top, Col de Lepoeder, 1430 meter.

Daarna is het dalen en dat is voor mij zwaarder in de bovenbenen en knieën dan klimmen. Maar we komen aan in Roncesvalles en ik heb nog tijd en energie genoeg om wat kilometers verder te gaan. De meesten blijven daar, maar John wil ook verder. Dus na een gezamenlijk drankje op een terras lopen we door naar Espinal. We vinden een refuge die heel stil is en we vinden het allebei wel fijn, even wat rust.
Ik vond het een leuke dag met indrukwekkende bergen, ook in de mist. Loslopende paarden met bellen, je eigen krachten weer even meten. En aardige mensen. Goed gedaan, zal ik maar zeggen tegen mezelf.
En John is een man van bijna vijftig, met vrouw en drie kinderen in Amerika. Zo hard gewerkt en goed verdiend dat ie nu al met "pensioen" is. Na voor zijn vader gezorgd te hebben, die nu net is overleden, besloot ie de camino te gaan lopen. Wil ook wel een beetje rust en nadenken, maar is ook wel een gezellige hoor.

Dat is het weer. Gek om nu in Spanje te zijn, ik versta gelijk niemand meer. De huizen en omgeving anders, maar ik blijf dezelfde. En loop nu nog meer richting eindbestemming, voelt als het laatste stukje. Heb er weer zin in.