Dag 66

Ik voel het zweet in straaltjes over m'n rug lopen.
Wat een mooie dag vandaag. Ik loop in de bergen met "goeie benen", zon, heerlijke geuren van lavendel, den, brem en van alles wat ik niet bij naam weet.

Gistermiddag ontmoette ik na Astorga Marlies, met de klemtoon op Mar, een Duitse vrouw ietsje ouder dan ik. Goed om ook eens Duits te oefenen. We lopen in eerste instantie samen omdat dat nu veiliger is, en samen denken we enge mannen wel aan te kunnen. Maar het is ook gezellig.
Marlies loopt wat langzamer en moet regelmatig een pauze, maar we hebben geen haast. Ze vertelt me over haar man, die een jaar geleden is gestorven aan kanker. Voor haar is het geen toeval dat ze me tegenkomt, ik ben de tweede die in een hospice werkt die ze ontmoet.
Haar man liep twee maal de camino, hij was toen al ziek. En nu loopt ze min of meer in zijn voetsporen, op haar eigen manier, stukjes met de bus en niet het hele traject. Ze vertelt over de uiteindelijk goede dood van haar man, en de kracht die ze heeft ondervonden in haarzelf, en die ze denkt niet van zichzelf te hebben. Op een of andere manier is dat haar gegeven.
Ze blijft achter in een auberge en ik loop nog wat verder.

In El Ganso een mooie herberg met maar drie mensen op onze slaapkamer. Heerlijk rustig. De hospitalero lijkt er niet veel zin in te hebben, heeft z'n dag niet denk ik. Ik kan mee een hapje gaan eten, maar ik kies voor m'n magnetronmaaltijd en kersen. Die kun je hier nou zo veel krijgen en die zijn lekker!
En ik begin eindelijk weer eens in een nieuw boek.

Na een goeie nachtrust dus de bergen in. Het begint fris, maar al snel wordt het warm, onbewolkte lucht. Sorry Nederland, ik zou wel wat op willen sturen.

In het gaas langs het paadje zijn allemaal kruisen gemaakt. Ik zie twee vrouwen die ook een kruisje maken. Een van hun is oma en doet dit voor haar kleinzoontje, een mooi blond jongetje laat ze me zien, die door een ongeluk is omgekomen. Dit geeft gelijk zoveel meer betekenis aan alle kruisen in het gaas. Ik wens ze sterkte en loop verder. Het komt wel binnen, al die verhalen over dood. Regelmatig staan er ook kruisen en gedenkmonumentjes langs de weg van mensen die tijdens de camino zijn overleden.

Ik vraag even aan "de lucht", ergens boven, om iets anders dan verdriet. En ja hoor, ik kom op een terras en wordt op m'n wenken bediend. Ik ontmoet een sud-afrikaner uit Kaapstad. Eigenlijk komt ie uit Ierland, maar hij woont al lang in Afrika. Hij is zijn reis begonnen in Parijs. We praten over van alles, behalve verdrietige dingen. Hij is schrijver en is veel bezig met muziek (vooral ook schrijven). Het valt hem op dat ik zo rustig en in balans ben. Zo ziet hij het in elk geval. En ik voel dat ook wel. Misschien dat daardoor die verhalen zo makkelijk op me af komen. Ik voel dat ik zelf niet vol zit met problemen en zware zoekdingen, dus ik kan wat hebben.
Shilah vertelt over z'n idee over een boek over de camino door de ogen van een "hummble bee" en slakken met een schelp op de rug, caminosnails. Dat idee spreekt me wel aan, een beetje de draak steken met alle caminostruggles.

Voor wie iets van hem wil lezen, zijn naam is Shilah Noone en een boek van hem is bv "the witches of shark" en "Seeks Guide to the rhythm of yesteryear".

Goed, weer verder. Leanne belt, we praten bij, ik zittend in de schaduw op een steen met magnifiek uitzicht.
En nu aan de koffie in Foncebadon, het plaatsje voor het Cruz del Ferro, hoog op een berg (1504 m) en een belangrijke plaats in de camino. Veel mensen leggen hier een steen weg, van huis meegenomen. Als symbool van iets wat hun ziel bezwaart. In het verleden het symbool voor een gunstig oordeel aan het eind van het leven voor de goede daden.

Ik heb geen steen met betekenis meegenomen. Ik ga kijken wat die plaats met me doet, en wil eigenlijk mijn schelp achterlaten die aan m'n tas hangt. Als symbool van het loslaten, wat op deze reis belangrijk voor me was. Ik kijk wel.